Deelnemers

(she/her/elle, 1988, KR), ik ben een onafhankelijke curator, schrijver en docent gevestigd in Marseille, Frankrijk. Mijn curatoriële praktijk richt zich op samenwerkingsverbanden met kunstenaar(s), met name voor locatie-specifieke tentoonstellingen. Door onderzoek, productiebegeleiding en schrijven te integreren, weef ik poëtische verhalen samen die artistieke posities, locaties en architectuur met elkaar verbinden, waarbij ik hun verleden, heden, toekomst en (on)tastbare gevoelens in ogenschouw neem. Sinds 2018 ben ik medeoprichter en directeur van Belsunce Projects in Marseille. Aanvankelijk was het een onafhankelijke tentoonstellingsruimte, maar in 2021 veranderde het in een nomadisch curatorieel platform. Belsunce Projects heeft zelfstandig en in samenwerking met instellingen als Triangle France, La Synagogue de Delme en podia als Friche la Belle de Mai, FRAC PACA, Pina en HAUS Wien tentoonstellingen en publieke programma's gerealiseerd.

 (zij/hen) heeft een bemiddelende praktijk die zich richt op de nabijheid en gewaarwording tussen lichamen in de ruimte, waarbij ik pleit voor meer multisensoriële registraties en presentaties van kennis. Of het nu in een galerie is of op de grond van een museumtuin, ik onderzoek het ritueel van een uitnodiging, met als doel de typische markeringen en performatieve gebaren van het maken van tentoonstellingen te laten vervagen en me te verbinden met ecokritische en ambachtelijke contexten. Projecten zijn vaak gericht op het vinden van alternatieve vormen van het maken van tentoonstellingen en bewegwijzering door middel van verzamelen, uitnodigen, maken, [her]gebruiken, bezoeken en delen. Als huidige Frame Contemporary Research Fellow voor het Soil's Project met het Van Abbemuseum ontwikkel ik een installatie van openbaar verzamelde Nederlandse bodemtextuurtesten om collectieve materiële verhalen over de gezondheid van de bodem in Nederland te onderzoeken. Tijdens de duur van de tentoonstelling [opening juni 2024] zullen workshops tijdens de Dutch Design Week deze bodems opnieuw vormgeven als een afbrekende sculptuur, in samenwerking met kunstenaar Gabriella Rhodes [oktober 2024]. [Opgegroeid op de Wirral, UK, momenteel woonachtig in Amsterdam, NL].

Ik ben een kunstenaar en onderzoeker uit Viçosa/Chicago, die in Berlijn woont. Vorig jaar plantte ik aardappelen op braakliggend speculatieterrein in mijn arme buurt. We maakten een aardappelkraam en een film over deze plek vanuit de taal van de waarde: de grond is 628 jaar aardappelen waard, volgens de huidige vastgoedprijzen omgerekend naar de huidige biologische aardappelopbrengsten. Ik werd, aanvankelijk onbewust, geprikkeld door het idee van sociale waarde dat besloten ligt in usucapião–het wettelijke principe van prescriptieve verwerving–dat in Brazilië eigendom garandeert aan gebruikers die vijf jaar lang planten en leven op ongebruikte landbouwgrond. In ander werk heb ik de grenzen van het ecokapitalisme gesitueerd, door vraagtekens te zetten bij de bespottelijke onevenredigheid van de koolstofeconomie (tendergarden.io) en de recyclagemarkt (stoff♲wert). Mijn project voor het Kunstenfestival Watou, Vergeet-mij-nietjes, gaat over het einde van de wereld in het oude Europa en het verschil tussen conserveren en zaaien als vormen van herinnering. Ik zet me in voor de niet-institutionele praktijk van de openbare ruimte en voor marginale levensvatbare collectiviteit - zoals in mijn projectruimte Make-up e.V. aan de rand van Wedding-Reinickendorf in Berlijn. Met het oog op ruderale ecologieën in relatie tot onze marginale praktijk hebben we in onze ruimte het kunst- en discoursprogramma Ruderal Practices (2022-23) georganiseerd.

geboren en getogen in de Sabana de Bogotá, Colombia. Queer en migrant, ik ben kunstenaar, pottenbakker, facilitator en gemeenschapsorganisator. Ik werk met aarde, water, voedsel en vuur en onderzoek het concept van intieme geologieën door middel van aanraking en poëtische taal. Ik bevraag en bekritiseer onze banden met de gebieden die we bewonen, waar we van dromen en/of waar we deel van uitmaken. Ik heb in Colombia, Mexico, Catalonië en Nederland gewoond. Gevormd in sociale antropologie, kritische pedagogie en creatieve conflicttransformatie in Colombia en Mexico. Na gewerkt te hebben in projecten voor volkseducatie en geleerd te hebben over de verdediging van territoria via de lijnen van communitair feminisme en inheemse autonomie van het platteland van Colombia, leer ik nu over generatieve somatische geneeskunde en genezing voor sociale rechtvaardigheid via activistische lijnen uit West-Europa en de VS. Ik popel om verder te duiken in het probleem van land vanuit antikoloniale perspectieven. Als kunstenaar creëer ik ruimtes van voeding, rouw, kenniscreatie, samenwerking en collectieve rust met een decoloniale, feministische en intersectionele benadering. Ik werk met materiële verhalen en creëer installaties, lecture-performances, video's en workshops/laboratoria voor diverse gemeenschappen.

Onafhankelijk curator en schrijver Giulia Menegale (1995, Venetië) promoveert in Analyse en Beheer van Cultureel Erfgoed aan het IMT in Lucca. Ze heeft een MA in hedendaagse kunsttheorie van Goldsmiths, University of London. In het academisch jaar 2022-23 voltooide ze haar curatoriële opleiding aan CuratorLab in Stockholm. Haar onderzoek richt zich op hoe kunstpraktijken instellingen kunnen herdefiniëren en veranderen tijdens economische en sociale crises. Ze heeft onafhankelijke projecten en lezingen gecureerd en was curator in residentie bij verschillende instellingen, waaronder Platea (Lodi, Italië), KORA Contemporary Arts Center (Lecce, Italië), Remont Gallery (Belgrado, Servië), Skuć Gallery (Ljubljana). Ze werkte mee als assistent-curator voor Castello di Rivoli, Museum van Hedendaagse Kunst (Rivoli-Turijn, Italië) en Autostrada Biënnale (Prizren, Kosovo). Onlangs heeft ze een onderzoeksperiode afgerond bij het Museum Tentacolar, de afdeling publieke activiteiten van het Museum Reina Sofia, waar ze ook de coördinatie van projecten en publieke programma's ondersteunde. Ze heeft papers geschreven voor academische tijdschriften en kunsttijdschriften zoals Flash Art Italia, Nero Magazine, Blok Magazine, ConetmporaryAnd.

Ik ben een cultureel werker uit Rotterdam, ik ben bijna 4 jaar geleden vanuit Litouwen naar Nederland verhuisd. Ik ben vooral geïnteresseerd in het onderzoeken hoe publieke programmering, bijeenkomsten en tentoonstellingen alternatieve manieren voor kennisaccumulatie en -productie kunnen faciliteren, maar ook in het creëren van mogelijke drempelruimtes voor radicale educatie en zorg. Omdat ik uit een post-socialistisch land kom, heb ik de context en geschiedenis waar ik vandaan kom willen uitpakken en onderzoeken in een dialoog met de politieke, culturele, activistische en dekoloniale praktijken hier. Ik ben afgestudeerd aan de kunstacademie van Vilnius in kunstgeschiedenis en theorie en heb mijn master Arts and Society behaald aan de Universiteit Utrecht. Sindsdien heb ik bij verschillende culturele initiatieven en organisaties gewerkt, waaronder stages bij Rupert Art Residency in Vilnius, Litouwen en A Tale of A Tub in Rotterdam. Op dit moment werk ik met het Asian Movie Night roaming film initiatief en Thami Mnyele Foundation residency in Amsterdam. Ik heb meegewerkt aan projecten als 'Spinning the Spindle Towards Pluritopia' van Aldo Ramos en de groepstentoonstelling 'Where Shall we Plant the Placenta' bij A Tale of A Tub.

Mijn eerste pogingen in het curatorschap waren via collectieve fanzines en digitaal publiceren. Na mijn studie Media en Cultuur en mijn stage in het Museum voor Hedendaagse Kunst in Barcelona raakte ik geïnteresseerd in institutionele kritiek en openbare programmering als vormen van (her)bemiddeling. Ik ben al lange tijd betrokken bij zelfbeschikking en klassenstrijd en werd een gemeenschapsorganisator tijdens COVID-19. Ik runde FUTCH club*, een projectruimte voor kunstenaars en activisten om strategieën uit te wisselen en van elkaar te leren, en later nam ik deel aan 'CAMP notes on education' op documenta vijftien. Zelf ben ik momenteel fellow aan de Transculturele Academie 'Unfinished Publics: Art and Democracy' aan de Staatliche Kunstsammlungen in Dresden en onlangs heb ik de groepstentoonstelling 'Deep Objects' in De Fabriek samengesteld, evenals het discursieve programma voor de tentoonstelling 'Sade: Vrijheid of Kwaad' in CCCB.

(1988, NL) draait in haar praktijk om verzet, het (her)claimen van ruimte en collectieve directe actie. Tijdens haar ontwikkeling als interdisciplinair beoefenaar en activist heeft haar focus altijd gelegen op het ontwikkelen van manieren van solidariteit en zelforganisatie in de marges. Ze heeft onder andere een aantal jaren ervaring opgedaan bij Het Actiefonds, waar een zelfbesturend team samenwerkte met grassroots, activistische groepen en artistieke activistische collectieven, om koloniale en extractivistische machtsstructuren en binnenlands ruimteverlies aan te pakken. In de loop der jaren heeft ze geëxperimenteerd met alternatieve economieën, zoals financiering op basis van vertrouwen en wederkerige relaties, zowel bij Het Actiefonds als later bij Stichting DOEN. Ook heeft ze onderzoek gedaan en gewerkt aan community-making en het recht op zelfbeschikking voor mensen die drugs gebruiken en in de marge van de samenleving leven, via haar masteronderzoek Culturele Antropologie en recente werk bij Stichting Mainline. Naast haar “professionele” ervaring is ze actief in verschillende activistische bewegingen en beoefent ze autonome collectiviteit en solidariteitsinfrastructuren. Alternatieve manieren van organiseren en bezuinigen zijn een leitmotiv in haar praktijk.

(1989, IT) studeerde beeldende kunst aan de G.R. Akademie in Amsterdam (2012-16) en in Rotterdam aan het Piet Zwart Institute (2018-20) waar hij medeoprichter was van digestivo, een rondreizend tentoonstellingsproject. Hij werkt voornamelijk met sculptuur en fotografie, tekenen en tekst als medium, maar besteedt ook veel tijd aan het faciliteren van andermans praktijken door middel van verschillende vormen van samenwerking. De afgelopen jaren heeft hij geïnvesteerd in het werken met een rond vormen van afbakening en de manieren waarop historische modellen van eigendom zich uitbreiden naar het heden en het alledaagse onder het mom van voortdurende verbetering. Bijvoorbeeld het gebruik van het kadaster als instrument voor keizerlijke expansie of de vroege wetenschappelijke structurering van taxonomieën. Onderdeel van de praktijk is ook een voortdurende investering in de distributie en politiek van voedsel, wat soms tot uiting komt in samenwerkingsprojecten, vaak onder de paraplu van digestivo, een project dat in 2019 samen met Lucía Bayón is opgezet. Ze hosten werk van kunstenaars in verschillende formaten, wat de afzonderlijke edities verbindt zijn de gesprekken over gewoonten, verzamel- en conserveringstechnieken en het gemeenschappelijke werk rond de keuken.

 Ik ben geboren in Madrid (1991) en opgegroeid in Havana. Ik heb een achtergrond in politieke wetenschappen. In 2013 verhuisde ik naar Madrid waar ik begon te werken op verschillende kruispunten van artistieke en curatoriële praktijken. De projecten die ik (mede) ontwikkel richten zich op de performativiteit van specifieke contexten en gemeenschappen in het kader van artistieke praktijken en de verschillende formats die zij kunnen mobiliseren. In 2021 verhuisde ik naar Nederland om een masteropleiding te volgen aan het Sandberg Instituut, die ik in 2023 afrondde. Enkele recente projecten die ik hier heb gedaan zijn het co-onderzoek en het publieke programma bij Perdu met Alec Mateo genaamd Borrowing a Distant Hill (2024) en ik was resident in een onderzoeksknooppunt bij basis voor actuele kunst met Carla Arcos voor het project Ultradependent Public School (2023) waarin ik deelnam aan het geven van een workshop, de tentoonstelling en de programmering. Ik ben een derde van Pleasure Ground, een collectief van tuinieren en kunst dat ik deel met Lente Oosterhuis en Amalie Jensen. Voordat ik naar Nederland verhuisde werkte ik autonoom in Madrid als curator, cultureel producent en kunstenaar in institutionele contexten zoals musea CA2M, culturele centra zoals La Casa Encendida, Conde Duque en Matadero Madrid, in de openbare ruimte via Bosque Real en Veranos de la Villa, binnen gemeenschappen door tuinieren (bijv. Ik hou van pedagogische omgevingen en heb workshops/talks gegeven in het Sandberg Instituut, basis voor actuele kunst, Madrid School of Architecture (ETSAM), Azkuna Zentroa, Universidad Carlos III. Over het algemeen werk ik in samenwerkingsstructuren.

Ik ben schrijver, onderzoeker en curator in Londen. Mijn achtergrond in mensenrechten heeft mijn interesse gevoed in de rol van kunst en creatieve praktijken in het onthullen van de aard van onderdrukking en routes naar bevrijding. Mijn betrokkenheid bij landkwesties begon tijdens mijn werk bij NETRIGHT - een vrouwenrechtenorganisatie in Ghana die campagne voert voor landrechten voor vrouwen en sociaal kwetsbare groepen. Ik werd nieuwsgierig naar de kloof tussen NGO's en kunstenaars, die vergelijkbare thema's onderzochten, maar nooit met elkaar in contact kwamen. Mijn betrokkenheid bij zowel culturele als beleidsgerichte ruimtes inspireerde me tot het creatieve project “Come Home and Sleep”, waarin ik onbetaald zorgwerk onderzocht door de lens van vrouwelijke informele werkers die bekend staan als “kayeyei”.  Sindsdien heb ik gewerkt aan belangenbehartiging en beleid met betrekking tot de crisis in het huisvestingssysteem van het Verenigd Koninkrijk en de specifieke gevolgen daarvan voor migranten, gehandicapten en raciale huurders. Daarnaast heb ik ook gewerkt aan beleidskwesties zoals het verlies van industriegrond in Londen, de impact daarvan op industrieën die van vitaal belang zijn voor het functioneren van de stad en manieren om gemeenschappen te betrekken bij wat er gebouwd wordt.  Mijn creatieve werk is een voortzetting van dit onderzoek naar ruimtelijke politiek.  Zo onderzoekt mijn essay “Three Deaths and A Resurrection” mijn relatie met de herontwikkeling van een voormalige buurt. Daarnaast gaat mijn meest recente stuk “World-building in a time of constant heartbreak” over culturele werkers die gemeenschapsruimtes creëren die verbeelding gebruiken als een kritisch middel voor collectieve bevrijding.  Ik geef veel om het doorbreken van silo's tussen verschillende velden en het faciliteren van omgevingen waarin kennis kan worden uitgewisseld. Als zodanig ben ik geïnteresseerd in het faciliteren van programma's zoals het online evenement dat ik organiseerde via Autograph ABP, een galerie in Londen. Het bracht kunstenaars uit Kenia, India en het Verenigd Koninkrijk samen om de mogelijkheid te onderzoeken van het creëren van transnationale solidariteit tussen sociaal geëngageerde kunstenaars.

Suzie van Staaveren is een kunstenaar, afgestudeerd aan de KABK in Den Haag in 2016. In haar werk probeert ze compromissen te sluiten tussen haar artistieke visie en haar omgeving. Van Staaveren ziet compromissen niet als falen, maar als een kwaliteit die de agency van (meer dan menselijke) anderen erkent. Ze speelt, rekt tegenstellingen op en schudt een wereldbeeld dat gebaseerd is op dualisme, competitie, oppositie, afbakening en toe-eigening door elkaar. Ze wil haar pretenties van zeggenschap over haar beslissingen en de materialen die ze 'gebruikt' loslaten. Ze bemiddelt liever tussen het materiaal, het publiek, het reële en het imaginaire. Met haar sculpturale werken, die vaak interactieve elementen bevatten, verkent Suzie mogelijkheden om kunst een integraal en onmiskenbaar onderdeel te laten zijn van de openbare ruimte en het bewustzijn. Robbie Schweiger is kunsthistoricus, slavist en curator. Hij werkt mee aan tentoonstellingen, aankopen, publicaties en publieksprogramma's voor (onder andere) Stedelijk Museum Amsterdam, Eye Filmmuseum, Van Abbemuseum, If I Can't Dance, SKD Dresden (DE) en Almaty Museum of Arts (KZ). Hij schrijft voor verschillende kunsttijdschriften (Metropolis M, Mister Motley, Kunstlicht, Stedelijk Studies), is gastdocent aan kunstacademies (Sandberg, Minerva) en universiteiten (UvA, UU, Universiteit Leiden), en werkt als adviseur voor het Mondriaan Fonds. In 2023 richtte hij gelijk is ongelijk op, een projectruimte voor lokaal erfgoed, ecologie en beeldende kunst op het voormalige eiland Marken. Zijn projecten richten zich op het ontleden van grote verhalen van cultureel imperialisme, ruimtes tussen feit en (science)fictie, en alternatieve fysieke en ethische verbindingen met meer dan menselijk leven. Sinds 2022 werken Schweiger en Van Staaveren aan Life Compensation Lottery (LCL), een project dat draait om de organisatie van een postcodeloterij onder de bewoners van de Volgermeerpolder, een voormalig veenmoeras dat in de loop van de 20e eeuw van 'afval' in productieve grond werd omgezet, wat resulteerde in een zwaar vervuild gebied grenzend aan Amsterdam-Noord en de gemeente Waterland. Alle bewoners die in dit gebied wonen, doen automatisch en gratis mee en maken kans op een unieke prijs: koolstofcompensatie voor hun hele leven. Na de trekking wordt de CO2-uitstoot van de winnaar zo nauwkeurig mogelijk geschat door een klimaatwetenschapper en gecompenseerd door veenherstel bovenop de vervuiling in de Volgermeerpolder. In samenwerking met verschillende lokale belangengroepen wordt in de Volgermeerpolder een performatief publieksprogramma georganiseerd in de vorm van een prijsuitreiking van de loterij en de onthulling van een monument door Suzie van Staaveren. Dit permanente kunstwerk zal meerdere functies hebben: het zal de verbinding vormen tussen het leven van de winnaar en het groeiende veengebied in de Volgermeerpolder, het zal een gedenkteken zijn voor de milieuschade die in het gebied is aangericht, en het zal functioneren als een basis voor gemeenschapsgebonden activisme en het creëren van rituelen die verbinden en uitwisselen met dit land. Hoewel LCL koolstofcompensatie als uitgangspunt neemt, bekritiseert het tegelijkertijd dit fenomeen. Het adresseert en maakt de tekortkomingen en complexiteit van koolstofcompensatie en compensatie zichtbaar, terwijl het zich ook bezighoudt met gemeenschapsactivisme en ecologische regeneratie. Compensatie is bureaucratisch ingewikkeld en gaat gepaard met de commodificatie van de natuur. Door de beperkingen en ethische kwesties rond koolstofcompensatie te benadrukken, wordt de kapitalistische en koloniale logica van het kopen van compensatie voor milieuschade uitgedaagd.  Meer informatie over het project is te vinden in de call for papers 'The Swamp Potential' voor het herfstnummer van Kunstlicht, waarvoor Schweiger en Van Staaveren de gastredactie vormen.

Suzie van Staaveren is een kunstenaar, afgestudeerd aan de KABK in Den Haag in 2016. In haar werk probeert ze compromissen te sluiten tussen haar artistieke visie en haar omgeving. Van Staaveren ziet compromissen niet als falen, maar als een kwaliteit die de agency van (meer dan menselijke) anderen erkent. Ze speelt, rekt tegenstellingen op en schudt een wereldbeeld dat gebaseerd is op dualisme, competitie, oppositie, afbakening en toe-eigening door elkaar. Ze wil haar pretenties van zeggenschap over haar beslissingen en de materialen die ze 'gebruikt' loslaten. Ze bemiddelt liever tussen het materiaal, het publiek, het reële en het imaginaire. Met haar sculpturale werken, die vaak interactieve elementen bevatten, verkent Suzie mogelijkheden om kunst een integraal en onmiskenbaar onderdeel te laten zijn van de openbare ruimte en het bewustzijn. Robbie Schweiger is kunsthistoricus, slavist en curator. Hij werkt mee aan tentoonstellingen, aankopen, publicaties en publieksprogramma's voor (onder andere) Stedelijk Museum Amsterdam, Eye Filmmuseum, Van Abbemuseum, If I Can't Dance, SKD Dresden (DE) en Almaty Museum of Arts (KZ). Hij schrijft voor verschillende kunsttijdschriften (Metropolis M, Mister Motley, Kunstlicht, Stedelijk Studies), is gastdocent aan kunstacademies (Sandberg, Minerva) en universiteiten (UvA, UU, Universiteit Leiden), en werkt als adviseur voor het Mondriaan Fonds. In 2023 richtte hij gelijk is ongelijk op, een projectruimte voor lokaal erfgoed, ecologie en beeldende kunst op het voormalige eiland Marken. Zijn projecten richten zich op het ontleden van grote verhalen van cultureel imperialisme, ruimtes tussen feit en (science)fictie, en alternatieve fysieke en ethische verbindingen met meer dan menselijk leven. Sinds 2022 werken Schweiger en Van Staaveren aan Life Compensation Lottery (LCL), een project dat draait om de organisatie van een postcodeloterij onder de bewoners van de Volgermeerpolder, een voormalig veenmoeras dat in de loop van de 20e eeuw van 'afval' in productieve grond werd omgezet, wat resulteerde in een zwaar vervuild gebied grenzend aan Amsterdam-Noord en de gemeente Waterland. Alle bewoners die in dit gebied wonen, doen automatisch en gratis mee en maken kans op een unieke prijs: koolstofcompensatie voor hun hele leven. Na de trekking wordt de CO2-uitstoot van de winnaar zo nauwkeurig mogelijk geschat door een klimaatwetenschapper en gecompenseerd door veenherstel bovenop de vervuiling in de Volgermeerpolder. In samenwerking met verschillende lokale belangengroepen wordt in de Volgermeerpolder een performatief publieksprogramma georganiseerd in de vorm van een prijsuitreiking van de loterij en de onthulling van een monument door Suzie van Staaveren. Dit permanente kunstwerk zal meerdere functies hebben: het zal de verbinding vormen tussen het leven van de winnaar en het groeiende veengebied in de Volgermeerpolder, het zal een gedenkteken zijn voor de milieuschade die in het gebied is aangericht, en het zal functioneren als een basis voor gemeenschapsgebonden activisme en het creëren van rituelen die verbinden en uitwisselen met dit land. Hoewel LCL koolstofcompensatie als uitgangspunt neemt, bekritiseert het tegelijkertijd dit fenomeen. Het adresseert en maakt de tekortkomingen en complexiteit van koolstofcompensatie en compensatie zichtbaar, terwijl het zich ook bezighoudt met gemeenschapsactivisme en ecologische regeneratie. Compensatie is bureaucratisch ingewikkeld en gaat gepaard met de commodificatie van de natuur. Door de beperkingen en ethische kwesties rond koolstofcompensatie te benadrukken, wordt de kapitalistische en koloniale logica van het kopen van compensatie voor milieuschade uitgedaagd.  Meer informatie over het project is te vinden in de call for papers 'The Swamp Potential' voor het herfstnummer van Kunstlicht, waarvoor Schweiger en Van Staaveren de gastredactie vormen.

(1994, NL) Ik werk als dramaturg en ben afgestudeerd aan BA Theaterwetenschap en MA Internationale Dramaturgie aan de Universiteit van Amsterdam. De afgelopen jaren heb ik intensief samengewerkt met theatermaker Agat Sharma tijdens en na zijn afstuderen aan het DAS Theater programma. Dit langlopende project heet Birth of Cotton en richt zich op de relatie tussen land en lichaam in de (historische) context van de katoenteelt in India en de Europese koloniale verbeelding van 'natuur'. Bijvoorbeeld de interspecies performance Moths Must Be Moaning gemaakt met en over de mot als wereldwijde plaag. Onze schriftelijke reflectie op dit werk maakt deel uit van het onlangs verschenen boek Interspecies Performance van Performance Research Books. De zenuwslopende concertvoorstelling Come sit on my Face one last Time, die op een affectieve manier gaat over het statistische feit dat sinds de jaren 1990 elke 30 minuten een boer in India zelfmoord pleegt. New Nature Documentary, is een audio-installatie met een AI-gegenereerde stem die opvallend veel lijkt op de stem van David Attenborough. Waarin een Britse tv-presentator de bossen van Centraal-India intrekt en verdwaalt.
Momenteel richt ik me vooral op de ontwikkeling van Zeelanding: een interdisciplinair gesitueerd theaterfestival in Zeeuws-Vlaanderen. Ik ontwikkel dit festival samen met mijn zus Sophia van der Putten. Vanuit deze (hyper)lokale en specifiek rurale context initiëren we artistiek denken over wereldse thema's en verbeelding van een mogelijke toekomst. Jaarlijks kiezen we een andere locatie van waaruit we gesitueerde vragen formuleren in dialoog met de lokale gemeenschap en geselecteerde kunstenaars. Zeeuws-Vlaanderen is de geboorteplaats van Sophia en mij, waar we allebei vandaan komen. Het idee voor dit festival kwam deels voort uit ons verlangen om terug te keren naar deze plek. Niet uit nostalgie, behoud of schilderachtige fetisj, maar eerder uit nieuwsgierigheid naar een plek die deel van ons uitmaakt en tegelijkertijd vreemd voor ons is geworden. We zien deze gedeelde persoonlijke relatie met dit grensgebied en zijn gemeenschap als essentieel in het vormgeven van de curatoriële visie en de algehele missie van dit festival.