Georgia Sagri presenteert twee werken die voortkomen uit haar onderzoekspraktijk IASI (‘herstel’ in het Grieks). Terwijl Sagri’s praktijk in de Appel zich ontwikkelde tot versterkende één-op-één sessies en een ruimtelijke solotentoonstelling, hielp Sagri ons de herinneringen aan Ulay in het Archief van de Appel te ontdekken. Ze koos ervoor om op Ulay's opmerkelijke veranderlijkheid te reageren door haar diepgaande verkenning van het ademhalingslichaam te activeren. De naam “Windface’’, gebruikt in de tekening en video geïnstalleerd in kamer 1.15 van het Stedelijk Museum, roept Ulay op in al zijn vitaliteit.

De tekening van Sagri is een uitbreiding van de IASI-serie. Deze tekeningen fungeren als geheugensporen van haar één-op-één-sessies, zowel als ''sensoriële referenties'' en partituren voor deze doorlopende behandelingen. In Windface, 2020, verbindt Sagri zich met haar eigen lichaam tijdens een performance die op zonsondergang (18:25 CET) op 24 oktober 2020 haar tentoonstelling in de Appel inluidde. Dit spoor van de performance kan ook worden begrepen als een partituur voor een tweede performance gepland bij zonsopgang op 30 November 2020, Ulay's verjaardag.

In haar video combineert Georgia Sagri verschillende opnames die zijn gemaakt door getuigen van haar performance tijdens zonsondergang. De bijzondere kwaliteit van het videomateriaal en de manier waarop het is gemonteerd, legt de focus op de kunstenaar niet als een herkenbaar beeld, maar als lichaam en stem in voorbereiding, tijdens herstel. De naam Breathing (7-1-7) codeert als het ware het evenwicht tussen in- en uitademing. Daartussenin ligt er een moment van vasthouden (1), een drempel.

Vergelijkbaar met de balans tussen in- en uitademing, wordt de zonsondergangperformance gebalanceerd met een performance bij zonsopgang op 30 november 2020, de eerste verjaardag van Ulay sinds zijn overlijden op 2 maart 2020. Deze dag valt ook samen met een maansverduistering. Door de vluchtige en mystieke momenten van zonsondergang en zonsopgang, en de begin- en eindpunten van dag en nacht te markeren, markeert Sagri ook een ruimte en tijd waar de levenden en de overledenen zich tijdelijk kunnen verbinden.

Naast het werk van Georgia Sagri wordt ook een verzameling archiefmateriaal uit het Archief van de Appel getoond. Deze verzameling richt zich op Ulay's performance met Jürgen Klauke, zijn eerste bijdrage aan het programma van de Appel in 1975. Keine Möglichkeit 2 Platzwunden onderzoekt de gevolgen en ervaringen na het omwisselen van identiteiten van de kunstenaars. Het archiefmateriaal bedraagt ook persoonlijke correspondentie tussen Ulay en Wies Smals, oprichter van de Appel, en een uitgave van Renais Sense Editions, samen met Ulay ontwikkeld en door Smals uitgegeven in 1974 via haar initiatief Seriaal.

Werkend op het snijvlak van curatorschap en artistieke praktijk, stelt Pierre Bal-Blanc Le Salon Turc voor, een 'gespreksscore', geschreven als reactie op Ulay's eigen notatie van zijn actie Irritation: there is a Criminal Touch to Art uit 1976. Door de 'gespreksscore' te lezen zoals die vlak onder deze tekst verschijnt, komt de kijker meer te weten over de sculpturale bijdrage van kunstenaar Nilbar Güreş en over de selectie van een schilderij uit de collectie van het Stedelijk door Jean Brusselmans en een muzikaal thema van Camille Saint-Saëns.

Hieronder ziet u een video van de installatie, gemaakt door Pierre Bal-Blanc. Aangezien Nederlandse culturele instellingen momenteel gesloten zijn vanwege de regelgeving rond Covid-19, biedt deze documentatie een subjectieve kijk op hoe de conversationele partituur zich afspeelt in zaal 1.15 van het Stedelijk Museum Amsterdam.

Pierre Bal-Blanc, video document van Le Salon Turc, 2021, duratie: 6 min

Klik hier voor het artikel Episode V: Le Salon Turc by Pierre Bal-Blanc, in The Curatorial Gaze voor Flash Art Magazine, issue 334, Spring 2021.

Lotte Reimann, objects and people, 2021
HD-video met geluid, duur: 20min45 (film still)

‘Love, in its multiple incarnations as desire, is as open-ended as life itself and remains the ground of meaning. This erotic principle is operative not just among human souls but everywhere in the universe’.

objects and people, begint 2021 met dit citaat dat oorspronkelijk aan Plato[1] is toegeschreven, maar dat vaak opnieuw wordt ingekaderd en gebruikt in hedendaagse theorie, ontwerp en architectuur. Voor het derde hoofdstuk van Here is Ulay with onderzoekt Lotte Reimann niet alleen een symbolisch en generiek aspect van deze uitspraak, maar ook de letterlijke kant ervan. Haar nieuwe film, objects and people wordt een week lang in een speciaal formaat online gepresenteerd en verkent het fenomeen Objectum Sexuality (OS), een 'vrouwelijke fetisj’ waarin protagonisten romantische liefdesrelaties aangaan met objecten. Dit fenomeen werd door de westerse culturele geschiedenis en psychologie in de afgelopen eeuw als onbestaande beschouwd. OS roept belangrijke vragen op met betrekking tot onze duale benadering van het leven die de mens verdeelt in lichaam en geest, en de rest van de wereld in natuur en cultuur. Ter voorbereiding heeft Reimann gesproken met vrouwen die OS beoefenen en haar film toont archiefbeelden van zeer begeerde objecten. Reimanns filmische tempo en soundscape zorgen ervoor dat een proces van een dieper en meer empathisch begrip van deze liefde zich ontvouwt.

Ulay's eigen begrip van objecten en materialen als ‘energieladen’, zijn betrokkenheid bij spiritualisme en zijn ‘vloeiende’ perceptie van gender zijn hierbij een aanknopingspunt. Hoewel dit bewustzijn in zijn hele werk aanwezig is, wordt het een vereiste in Positive Zero, 1983, een klankvoorstelling voor een theaterpodium, gemaakt samen met Marina Abramović, waarin geluid, kleuren en objecten animistische waarden worden toegekend. Positive Zero werd driemaal uitgevoerd tijdens het Holland Festival in 1983 in podia door heel Nederland. Het signaleert een overgang in het gezamenlijke werk van de kunstenaars naar een meer holistisch begrip van lichaam / geest / ziel zoals gevonden in het Tibetaans boeddhisme en aanverwante kosmogenieën.

Over Lotte Reimann

Lotte Reimann studeerde beeldende kunst met een voorliefde voor fotografische afbeeldingen. Haar werk geeft inzicht in persoonlijke werelden en laat ruimte voor haar eigen artistieke perspectief. Gevonden en eigen afbeeldingen, teksten en geluiden sluiten gemakkelijk aan op open verhaallijnen. Deze fragmentarische verhalen raken aan bestaande machtsstructuren, bijvoorbeeld tussen auteur en onderwerp. Het 'erotische' lichaam in de 'moderne' samenleving en het archief als controversieel instrument voor zowel begrip als autorisatie zijn Lotte’s terugkerende onderzoeksonderwerpen. Door samen te werken met de zogenaamde 'andere', sluit haar werk ook indirect aan op postkoloniale theorie. De verhalen en personages glinsteren in dubbelzinnigheid en onverklaarbaarheid. Het zijn verhalen die zijn ontworpen om verduidelijking te ontwijken en definitieve verklaringen te vermijden, stereotypen af ​​te werpen en conventionele analyse uit te dagen. Lotte’s werken zijn internationaal vertoond en besproken in de Europa en de VS. In 2017/18 ontving Reimann het AFK 3Package Deal stipendium met steun en begeleiding van de AFK Visual Arts Coalition, gevormd tussen de Gerrit Rietveld Academie, Foam en de Appel.

[1] Bouchez, H., A Wild Thing, p.85, citeert Pérez-Gómez, A., Built upon Love, p.5, citeert Plato.