Céline Manz, Rythme sans fin, N° 1 – 1832

Céline Manz (1981) richt zich in haar werk op het complexe gebied van copyright, auteursrecht, het recht op vrijheid van meningsuiting en citeren. Ze kopieert en bewerkt gevonden beelden uit magazines, van het internet en uit de kunstgeschiedenis, en onderzoekt de grenzen van het copyright. Wanneer onttrekt een kopie, of een kopie van een kopie zich aan auteursrecht? Wie is eigenaar van beelden die al overal gereproduceerd zijn?

Haar installatie in de Appel vertrekt vanuit een stencil die de avant-garde kunstenaar Sonia Delaunay in 1956 in een editie van 300 reproduceerde van een werk van haar overleden man, de kunstenaar Robert Delaunay. Net als haar voorbeelden in hun vroege werk, tekent Manz de reproductie op allerlei dragers – printpapier, verpakkingsmateriaal, post-its, enveloppen of de achterzijde van een kalender uit de keuken.
De in totaal 1832 kopieën hebben de basiskenmerken van het ‘orgineel’, qua kleurgebruik, vormen en de signatuur. Het zijn daardoor in principe copyright schendingen. Maar ze zijn allemaal uniek en handgemaakt, haar signatuur staat op de achterkant. De vaak diffuse copyright wetgeving stelt dat een kopie die een transformatie is van het origineel, weer niét strafbaar is. Manz duwt en trekt aan de richtlijnen van het auteursrecht en sluit zich aan bij een kunstgeschiedenis vol “delinquenten”.