Alex Farrar, Secondary Emotions (i)

Vanaf het moment dat je erop klautert, de beslissing neemt dat je met een echt boek wilt zitten studeren in een grote-mensen-sofa ben je schatplichtig aan kennis en literatuur. Terwijl je voeten de grond nog niet raken verorber je, de veelal wrede, geschiedenis van de mensheid en wordt je overrompeld door de oneindigheid ervan.

In een serie samenhangende sculpturen toont Alex Farrar de onzichtbare zijde van het scheppingsproces van de kunstenaar in de intieme omgeving van het atelier. Alleen en teruggetrokken worden beslissingen vertraagd genomen en komt werk heel geleidelijk tot stand. De kunstenaar wikt en weegt voortdurend. Farrar verbeeldt subtiel dat twijfel en innerlijke remmingen inherent zijn aan het kunstenaarschap.

Aan de hand van residuen van het werkproces wordt op subtiele wijze het zoekende denken en de ziel van de kunstenaar verkent en gevisualiseerd.
Te zien zijn afdrukken van wimpers die de kunstenaar vond op de vloer van zijn atelier. Afgebeten nagels, In lood uitgevoerd, verworden zinnebeelden em mijlpalen van de ploeterende kunstenaar.

Alex Farrar maakt werk waarbij de betekenis van alledaagse objecten afhankelijk is van de kijker, de locatie en de duur van de presentatie. De kijker gaat een relatie aan met het tentoongestelde werk, wat leidt tot ongewisse situaties met een open eindresultaat.

De gehalveerde sofas zonderen je af, en verbinden je met je denkbeeldige andere helft aan de wederhelft van de bank die mogelijk getoond zou kunnen worden in Galerie Dürst, Britt & Mayhew in Den Haag, het atelier van Farrar in de Rijksakademie in Amsterdam of in een privé-tentoonstelling in een voormalig klooster in La Guiche, Frankrijk.