Asco

Het Mexicaans-Amerikaans kunstenaarscollectief Asco (Spaans voor walging of misselijkheid) was van 1972 tot 1987 actief in de straten van Oost LA. De tentoonstelling biedt een inkijk in hun theatrale acties en performances (No Movies). Ze voerden die uit als reactie op de actualiteit, bijvoorbeeld op openbare plekken waar recentelijk een schietpartij of politieactie was geweest. Hun lowbudget esthetiek deed denken aan Hollywood B-films en glam-rock maar hun politieke agenda was radicaal. Asco No Movies is ontstaan in samenwerking met Nottingham Contemporary en CAPC in Bordeaux.

Dit voorjaar neemt directeur Ann Demeester afscheid van de Appel arts centre met de twee door haar samengestelde tentoonstellingen Asco en Nina Yuen, waarin performance op verschillende manieren centraal staat.

Op de begane grond laten foto’s en video’s de guerrilla-performances van het in de jaren zeventig actieve Mexicaans-Amerikaans kunstenaarscollectief Asco zien. Een verdieping hoger presenteert Nina Yuen (USA, 1981) een reeks nieuwe performatieve werken waarin autobiografie en (wereld)geschiedenis elkaar ‘besmetten’. De videoproducties Hermione, Lea en Raymond beleven hun internationale primeur in de Appel arts centre en voor het eerst laat Yuen ook gerelateerde tekeningen en foto’s zien.

Asco is in de vroege jaren zeventig opgericht door vier bevriende kunstenaars: Harry Gamboa Jr, Gronk, Willie F. Herrón III en Patssi Valdez. Dit collectief – betrokken bij de Chicano burgerrechtenbeweging die in opstand kwam tegen de marginalisering van Latino’s – voerde van 1972 tot 1987 performances en theatrale acties uit in de straten van Oost Los Angeles, het centrum van de Mexicaans-Amerikaans gemeenschap. Ze reageerden (het Spaanse woord 'asco' betekent walging of misselijkheid) op hun omgeving en de actualiteit, die werd gekenmerkt door sociale en politieke onrust. Asco hanteerde een hit-and-run strategie. Ze waren vaak onaangekondigd actief op plekken waar recentelijk een schietpartij, rel of door de politie neergeslagen protest tegen de Vietnamoorlog of voor sociale gelijkheid waren geweest.

Asco’s lowbudget en kitscherige esthetiek doet denken aan B-films en glam-rock, maar hun politieke agenda was radicaal. Hun excentrieke kostuums, carnavaleske optochten, bevreemdende acties en geënsceneerde foto’s, vestigden de aandacht op maatschappelijke ongelijkheid die etnische minderheden in de jaren zeventig in de VS dagelijks ondervonden.

Asco No Movies is ontstaan in samenwerking met Notthingham Contemporary en CAPC musée d'art contemporain de Bordeaux.