“A Little Less Conversation”Een conferentie over het exposeren van hedendaagse performance

De Appel arts centre en het Stedelijk Museum Amsterdam presenteren met trots: “A Little Less Conversation”.

De conferentie “A Little Less Conversation” onderzoekt – op een ongebruikelijke en dynamische manier – hoe hedendaagse performance wordt tentoongesteld. De conferentie sluit aan op eerder onderzoek naar hedendaagse performance dat werd geïnitieerd door de Appel arts centre, met onder andere de conferenties “The manifold (after) lives of performance” (2009, 2010). Daarin werd kritisch gekeken naar de verschillende manieren waarop performance wordt gedocumenteerd en verzameld.

Een performance is vluchtig en immaterieel van aard, als kijker ervaar je de performance ‘even’ tijdens het moment van uitvoeren, of daarna bij het bestuderen van documentatie. Hoewel performance in de eerste plaats een kunst van het hier en nu is, is de breedste toegang tot deze kunstvorm paradoxaal genoeg nog steeds gebaseerd op objecten en restelementen zoals tekst, fotografie, audio of video. Is er een manier denkbaar waarop hedendaagse performance geëxposeerd kan worden zonder dit soort restelementen? Welke rol kan performativiteit spelen in de presentatie van performances? Wat is de relatie tussen het publiek en de performers?

“A Little Less Conversation”, waarvan de titel verwijst naar één van de bekendste liedjes van Elvis Presley, biedt ‘a little more action’ dan een reguliere conferentie. Gastcurator Marie Frampier tracht tijdens de conferentie de relatie tussen theorie en praktijk bij het samenstellen van een conferentie te veranderen. Vaak is die relatie opeenvolgend: een concept gaat aan de tentoonstelling vooraf of een analyse volgt op een expositie. In “A Little Less Conversation” worden performance – als expositie – en theorie meer met elkaar verweven en doen zij zich voor op dezelfde plaats en dezelfde tijd. De onderwerpen en discussiepunten van de conferentie worden performatief gemaakt, in plaats van slechts discursief en theoretisch. De sprekers delen hun beroepservaringen als curator (Mathieu Copeland en Bojana Mladenovic) of als theoreticus/kunstenaar (Lilo Nein) met het publiek. Daarnaast zullen de uitgenodigde kunstenaars en performers zowel voor, tijdens als na de conferentie ‘goochelen’ met theoretische en narratieve kaders (Dominique Gilliot), gedragscodes onderzoeken (Marie Reinert) en inspelen op een aantal verwachtingen van het publiek (Richard Dedomenici). Je zou kunnen zeggen dat de performances onderdeel zijn van de conferentie en de conferentie onderdeel is van de performances.

Improvisatie, infiltratie, samenwerking met het publiek en het onderzoeken van de conventies en codes die een conferentie kenmerken vormen de kern van “A Little Less Conversation”. Het geheel is gebaseerd op een onmiddellijke dialoog tussen de kunstpraktijk en theorie. Ontdaan van hulpstukken zoals een podium, tafel en scenario’s, is al wat overblijft een grote hoeveelheid prikkels en rumoer.

Sprekers:
Mathieu Copeland (FR), conservator
Bojana Mladenovic (SRB), conservator en performer
Lilo Nein (AT), theoreticus en performer

Moderator:
Dominique Gilliot (FR), performer

Performers:
Richard Dedomenici (UK), performer
Marie Reinert (FR), performer

Curator:
Marie Frampier (FR)

Taal: Engels
Toegang: gratis met geldig entreebewijs voor het museum
Reservering: reserveren is verplicht via reservations [​at​] stedelijk.nl

"A Little Less Conversation" wordt mede mogelijk gemaakt door Maison Descartes, Amsterdam.

Mathieu Copeland ontwikkelt een praktijk die gericht is op het ontwrichten van de traditionele rol van tentoonstellingen en het hernieuwen van onze perceptie. Hij was onder meer co-curator van de expositie VOIDS: A Retrospective (2009, Centre Pompidou, Parijs; Kunsthalle, Bern). Copeland maakte ook de tentoonstellingen A Choreographed Polyphony (2011, galerie LiveInYourHead, Genève), A Choreographed Exhibition (2007, Kunsthalle St Galle; Ferme du Buisson, Parijs), Soundtrack for an Exhibition (2006, Musée d'Art Contemporain, Lyon). Hij nam bovendien het initiatief voor de serie A Spoken Word Exhibition en An Exhibition to Hear Read, en recenter de serie Reprise (www.reprise.me). Copeland is docent aan de masteropleiding Arts Visuels van de Haute Ecole d’Art et de Design (HEAD) in Genève en doceert op talrijke universiteiten en kunstacademies. Hij geeft ook regelmatig kunstfilms uit op DVD.

Richard Dedomenici wijdt zich aan het ontwikkelen en implementeren van innovatieve strategieën die breed geaccepteerde overtuigingen en bestaande machtsstructuren omver moeten werpen. Richard Dedomenici’s daden van licht burgerlijke ongehoorzaamheid stellen vragen aan de maatschappij door de grenzen van geaccepteerd gedrag op te zoeken. Dedomenici’s surrealistische interventies met anarchistische trekjes scheppen onzekere situaties, waarin nieuwe mogelijkheiden ontstaan. Dedomenici is als kunstenaar verbonden aan Artsadmin.

Dominique Gilliot is een kunstenaar, performer en spreker. Zij studeerde aan de École Nationale Supérieure d’Arts van Parijs-Cergy. In 2007 sloot Gilliot haar postdoctorale opleiding aan de kunstacademie van Lyon af. Gilliots werk gaat over het vertellen van verhalen, op alle mogelijke manieren: door middel van video, schrijven, het zingen van liedjes, net iets langzamer te bewegen dan normaal, een beetje sneller te spreken dan normaal. Het resultaat kan grappig, slim, wanordelijk, een beetje verward, en tegelijkertijd - soms - heel precies zijn. Gilliot wil heel normale dingen te laten zien, maar met net een andere ‘vingerzetting’. Het gaat haar om de performance, om het delen van een moment. Na een artist-in-residency in Oost-Frankrijk (Delme Synagoge) zal Dominique Gilliot in januari 2012 haar eigen atelier betrekken in Main d'Oeuvres, een Parijs’ kunstencentrum. Ze zal daar ook haar eerste solotentoonstelling organiseren. Deze expositie wordt op 14 februari 2012 geopend. Eerder exposeerde zij al bij onder andere bij Triangle France (Marseille, 2008); Le Flac (Lyon, 2009; Galerie Elaine Lévy (Brussel, 2010); LaBox (Bourges, 2011).

Bojana Mladenović is een performancekunstenaar en performer uit Belgrado, die woont en werkt in Amsterdam. In juni 2010 werd ze benoemd tot artistiek directeur van Het Veem Theater in Amsterdam, waarmee ze haar artistieke praktijk uitbreidde naar productie en beheer. De nadruk in haar huidige werk ligt op nauwkeurig onderzoek naar de omstandigheden waaron het werk plaatsvindt en wanneer kunst tevoorschijn komt.

Lilo Nein werd geboren in Wenen en studeerde schilderkunst aan de Akademie der bildenden Künste in Wenen en aan de Hochschule für bildende Künste in Hamburg. Nein is kunstenaar en theoreticus, treedt op, schrijft en spreekt. Sinds 2005 heeft ze onder meer performances georganiseerd voor Tanzquartier Wien en de Neuer Kunstverein Wien. Ook trad Nein op in bij het MUMOK in Wenen, Kampnagel in Hamburg en PACT-Zollverein in Essen. Haar videowerken waren te zien bij Diagonale – Festival of Austrian Film, en in de bioscopen Schikaneder en Breitenseer Lichtspiele in Wenen. Nein nam bovendien deel aan exposities in de Kunsthalle Exnergasse, Fluc Wien, Art Speech Gallery Vancouver en Motorenhalle Dresden. In 2009 publiceerde ze TRANSLATE YOURSELF! A Performance Reader for Staging en in 2011 THE PRESENT AUTHOR. Who Speaks in Performance? bij Revolver Publishing (Berlijn). Ze presenteerde haar proefschrift over performance onder andere op het performancesymposium This Sentence Is Now Being Performed in Wenen, en deze herfst zal ze spreken op het symposium Recollecting the Act. Zur Tradierung von Performancekunst in Bern. Dit semester doceert ze aan de Akademie der bildenden Künste in Wenen bij het Instituut voor Kunsttheorie en Culturele Studies. Naast haar individuele projecten nam Nein ook deel aan zowel politieke als artistieke samenwerkingsverbanden en collectieven, waarbij ze samenwerkte met dansers, choreografen en theoretici om verschillende manieren om samen te kunnen spreken te onderzoeken.

Marie Reinert ontwikkelt een kunstpraktijk die zich bevindt in het grensgebied tussen installatie, tekenen, video en performance. Ze onderzoekt en deconstrueert normatief gedrag in het leven van alledag (Sur tes traces, 2003), alsmede op het werk (Infiltrations, 2005), in consumptie- (Premier prix [Bottom price] 2003) en entertainmentruimtes. Ze infiltreert, observeert, zoekt en inventariseert. Reinert analyseert hoe mensen bewegen door de architecturale omgeving en legt zo onze relatie tot functies en systemen, tot codes en protocollen bloot, totdat ze ons normale gebruik van het hulpmiddel opnieuw heeft bedacht. Reinert werkte voor de video Faire (2008) samen met medewerkers uit openbare archieven en infiltreerde in 2011 voor het werk Roll-on Roll-Off langdurig op een roll-on-roll-offschip van Marseille tot Algiers. Recentelijk nam Reinert deel aan het festival Le Printemps de Septembre (Toulouse, 2010) en in november presenteert ze haar eerste tentoonstelling tijdens Art-Kyiv Contemporary.

Marie Frampier is freelance tentoonstellingsmaker en kunstcriticus. Ze studeerde kunstgeschiedenis in Bordeaux en Rennes, studeerde af aan de Sorbonne binnen het toegepaste MA-programma ‘Art contemporain et son exposition’en nam vervolgens deel aan het Curatorial Programme van de Appel arts centre (2010/2011). Haar onderzoek is gericht op het organiseren van hedendaagse performance en op het performatieve karakter van kunstbeheer en - kritiek. Ze was assistent-conservator van het Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris/ARC en redactioneel assistent bij het magazine voor hedendaagse kunst Trouble. In 2012 is ze curator van een evenementencyclus bij Maison Descartes (Amsterdam), die de relatie zal onderzoeken tussen performance en vertaling binnen de context van de Nederlands politiek. Ze schrijft geregeld bijdragen voor de magazines Critique d’Art, Superstition en Zérodeux.