Hannes van Es "Performance"

In de tentoonstellingsruimte is op ongeveer drie meter hoogte een plank over de gehele breedte van de muur bevestigd. Links staat er een ladder tegenaan, rechts staat er op een verhoging een witte kist voor. Precies in het midden van de plank is overdwars een ladder met daarop een plank gelegd, zodat de planken een soort liggende 't' vormen. De loopplank rust aan de overkant op een verhoging met daarop een witte tafel en stoel. De kunstenaar staat op de plank aan de muur, gekleed in een roze pak, hoge witte schoenen en een blauwe zonnebril. Met zijn rug naar het publiek gekeerd en het hoofd gebogen, zucht en snikt hij. Na enige tijd draait hij zich om, kijkt het publiek aan en loopt naar de witte kist. Daaruit pakt hij iets en schuifelt over de loopplank naar de overkant. Voor de tafel knielt hij. Hij kijkt een imaginair meisje op de stoel aan en opent zijn handen. Daarin ligt een fel gekleurde papieren bloem. Deze legt hij op tafel en wacht verwachtingsvol af. Het onzichtbare meisje geeft echter geen reactie. Teleurgesteld schuifelt de kunstenaar weer naar de kist, om terug te keren met een paasei. Daarna komt hij met een wit konijntje met een strik. Maar geen van zijn presentjes wordt gewaardeerd. Hierop schminkt hij de linkerhelft van zijn gezicht wit, staart in een fles met water die hij voor zijn borst houdt, en leunt verslagen tegen de muur. Nog één maal loopt hij naar de kist om het meisje een brief te overhandigen. Tegen haar, zichzelf en niemand pratend loopt hij terug naar de overkant en knuffelt het konijntje. 'Ik heb niets meer te zeggen, ik heb niets meer te zeggen...'. (Gebaseerd op een tekst van Louwrien Wijers, archief De Appel / file van Es.)