SITUATIONS IN JANUARY 2007:Something Raw

"Jiri Kovanda vs. The Rest of the World"
door Jiri Kovanda
"Movement Event for de Appel, 2007"
door Nora Heilmann and Aimar Pérez Galí
"Voyage of the White Widow"
door My Barbarian (Malik Gaines, Jade Gordon, Alex Segade, Andy Ouchi)

22 - 28 januari 2007

Gedurende het hele jaar 2007 produceert en presenteert de Appel, onder de noemer 'Situations', met regelmatige intervallen 'performances' van uiteenlopende makers - van beeldend kunstenaars tot choreografen en schrijvers - die de notie van het 'live moment' onderzoeken.


SITUATIONS IN JANUARI 2007:
SOMETHING RAW


In samenwerking met Something RAW, het internationaal dans & performance festival in Amsterdam, dat plaatsvindt in samenwerking met Theater Frascati en Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond, presenteert de Appel nieuwe locatiegebonden producties.

Op 22 januari 2007 opent de performanceweek met Jiri Kovanda Versus The Rest Of The World, een interventie en tentoonstelling van kunstenaar Jiri Kovanda (Praag, 1953) die hiervoor een samenwerking aangaat met het curatorentrio Work Method (Marie Cantos, Guillaume Desanges en Francois Piron).
Kovanda maakte zijn debuut in de kunstscène in de late jaren zeventig, gelijktijdig met de tweede generatie Tsjechische 'actionisten'. Zijn efemere en minimale acties vielen op door hun subtiliteit, conceptueel raffinement en waren nagenoeg niet te onderscheiden van banale, alledaagse handelingen. Kovanda liep tegen voorbijgangers aan, wachtte op het rinkelen van de telefoon, poogde op straat meisjes te ontmoeten enz... Zijn 'interventies' lieten zich lezen als gebaren die zowel politiek als poëtisch zijn en die de plaats van het individu in de 'openbare', sociale ruimte bevroegen. Hoewel de acties uiteraard voortvloeiden uit de toenmalige tijdsgeest, kunnen ze niet gereduceerd worden tot reacties op het toenmalige repressieve klimaat in Oost-Europa. De tentoonstelling 'herkadert' het werk van Kovanda op een verrassende manier. Elk werk wordt omgeven door een web aan associaties en idee‘n. Dit met behulp van gefotokopieerde documenten, gaande van reproducties van kunstwerken tot krantenfoto's en filmstills die functioneren als een soort visuele echo's of intuïtieve formele links. De tentoonstelling was voor het eerst te zien in GB Agency Gallery Parijs (September 2006) en wordt voor de gelegenheid herwerkt.

Op 23, 24 en 25 januari worden de tentoonstellingsruimtes ingenomen door Nora Heilmann en Aimar Pérez Galí met Movement Event for de Appel, 2007. Heilmann (Leipzig, 1976) rondde haar studie aan the School for New Dance Development Amsterdam (SNDO) af in 2001 en beweegt zich sinds die tijd in het schaduwgebied tussen experimentele choreografie, improvisatie en locatiegebonden werk.
Voor de Appel werkte zij samen met Aimar Pérez Galí aan een reservoir van bewegingsmateriaal dat geboren is uit een 'translocationele situatie'. Beide performers verbleven de afgelopen maanden in verschillende steden en legden onafhankelijk van elkaar een voorraad aan bewegingsmateriaal aan. Ze communiceerden gedurende die tijd alleen op indirecte manier waarbij ze elkaar opdrachten gaven en aan elkaar rapporteerden via e-mail en een internetblog (http://ruptures.wordpress.com). Ze onderzochten dezelfde principes maar door de (geografische) afstand is hun respectieve output verschillend in vorm en toon. Twee weken voor de 'première' in de Appel komen ze samen in de tentoonstellingsruimte en formuleren, hierbij reagerend op de architectuur en de historiek van de plek, een nieuwe bewegingscompositie. Het wordingsproces, dat verliep via een omweg van technologische hulpmiddelen, wordt parallel aan de performance zichtbaar gemaakt in de vorm van een archiefpresentatie.

Op 26 en 27 januari sluit het uit LA stammende performancecollectief My Barbarian (Malik Gaines, Jade Gordon, Alex Segade, Andy Ouchi) de week af met een opvoering van Voyage of the White Widow, a site-specific spectacle ontwikkelt voor de Appel. Het exuberante My Barbarian maakte sinds zijn oprichting in 2000 furore met buitenissige 'shows' met een hoog 'camp en rock - gehalte'. Ze putten uit de Westerse Culturele en Historische Canon, maar gaan tevens in op de betekenis en esthetiek van de zogenaamde hedendaagse 'massacultuur.
Voyage of the White Widow laat zich lezen als een 'play' ofte 'spel' op de aard en wijze waarop de Nederlandse historicus Johan Huizinga het formuleerde in de invloedrijke publicatie Homo Ludens (1938). Een aantal 'matrozenpersonages', de bemanning van een naamloos schip, drukt door spel en zang hun houding uit tegenover een patchwork van historische gebeurtenissen. Ze verwijzen zowel naar het Nederlandse Rampjaar 1672 als naar wat My Barbarian de recente 'Catastrofale Jaren' in de Verenigde Staten noemt. De 'troupe' de- en remythologiseert op die manier de gevolgen van de Europese koloniale expansiedrang, economische procedures zoals de handel in marihuana, historische en recente milieurampen, processen als immigratie en toerisme, en de (monetaire) waarde van kunst uit de Gouden Eeuw. Tegen een decor dat bepaald wordt door Jan van Wijckersloot's Allegorie op de Franse invasie in de Nederlanden in 1672 (1672) en Willem Van der Velde's Windstoot (1650) - uit de collectie van het Rijksmuseum - profileren de performers zich als een soort 'narren' die op een frivole manier tal van historische en actuele fenomenen becommentariëren.