Ettore Spalletti "Ettore Spalletti"

‘Van de Italiaanse kunstenaar Ettore Spalletti (1940) is in Nederland nauwelijks nog werk te zien geweest. In 1986 maakte hij een kleine fontein voor de sculptuurtentoonstelling in park Sonsbeek die terloops de essentie weerspiegelde waar Spalletti zich mee bezig houdt. De fontein was een stenen zuil, die naar boven toe breder werd, blauwgroen van kleur en uitmondend in een rond bassin waar een waterstraal omhoog spoot. Rondom de waterstraal waren een aantal blokjes geplaatst, die er uitzien als kleine huizen. Zo bekeken werd het bassin ineens een plein, de waterstraal een monumentale fontein en de sculptuur een architectuurmaquette. In feite is dat ook zo: de blokjes verwijzen naar 'Gruppo della Fonte', een gehucht van vier huizen vlakbij zijn geboortestad Pescara in de Abbruzzen, waar Spalletti woont en werkt en dagelijks uitkijkt op een vallei en een berg met eeuwige sneeuw. En al ziet 'Gruppo della Fonte' er in werkelijkheid anders uit dan de blokjes rond de waterpartij het werk komt wel degelijk uit zijn directe visuele omgeving voort. Zo komt de zachte glooiing van de bergtop terug in zijn schilderijen, maar zijn het vooral de pastelkleuren van het landschap in de vroege ochtend en de schemering die de tinten van zijn schilderijen en beelden bepalen. Door de distantie die hij neemt van de werkelijkheid, door deze te abstraheren en om te vormen, ontstaat een visueel gebied dat onherroepelijk samenvalt met Spalletti's beeldtaal en dat zich tussen het werkelijke en het imaginaire in bevindt. Spalletti's vormen zijn vaak gebaseerd op eivormen, ellipsen en conussen. Een overspanning in de ruimte is een afgeplatte cirkelboog, een metalen lijn, die asymmetrisch wordt geplaatst boven een sculptuur op de grond die de vorm van een ellips heeft. Rechthoekige panelen met zachte pasteltinten zijn schuin tegen de muur bevestigd waardoor zij hun dikte tonen en door de beschildering aan zij- en achterkant worden het geen schilderijen maar beelden. Soms is het oppervlak opengesneden aan de randen, of licht bollend, waardoor het oppervlak enigszins op de toeschouwer afkomt en het beeld zich, als een lichaam, vol lucht lijkt te hebben gezogen. Het is moeilijk om in het werk binnen- en buitenkant te onderscheiden en misschien geeft de uitspraak van Marcel Proust wel het beste weer wat er gebeurt als je naar Spalletti's 'epiderme pastel' (1) kijkt: 'par un retournement du dehors en dedans, c'est la superficie qui devient essentielle et profonde'. De werken zijn nooit losse objecten in de ruimte, door de plaatsing krijgen zij een onderling verband die de tentoonstelling, of het werk ten opzichte van andere werken in zijn omgeving, haar spanning verleent. Het is dit creëren van een ruimte, die losstaat van de identiteit die de tentoonstelling of de galerie zelf heeft, die maakt dat Spalletti's werk een grote mate van actualiteit bezit.’ (Ettore Spalletti, Nieuwsbrief De Appel, 4 (1989) 3.) 1 P.A. Rihoux in: catalogus tentoonstelling Ettore Spalletti, M.H.K., Gent, 1983.