Sylvie Blocher "Sylvie Blocher"

''Ambigue en onbenoembaar’ noemt Sylvie Blocher (geb. 1953) haar werk dat dit jaar in Parijs (ARC) en Venetië (Aperto, Biënnale) te zien was. 'Het zijn geen sokkels, geen monumenten en geen grafzerken, maar toch hebben ze al die connotaties tegelijk.' Haar installatie was dan ook meer dan een statische sculptuur: er kwam rook uit, en via een audio-tape was een tekst hoorbaar. Als Sylvie Blocher wordt gevraagd of ze haar werk ‘installaties’ zou noemen, zegt ze: ‘Ik wil dat er tussen de toeschouwer en de plek iets ontstaat dat méér is dan alleen een werk in situ - ik wil mysterie en spanning oproepen: ik wil dat er iets plaatsvindt.’ ‘Qu'une chose ait lieu’, zegt zij letterlijk. wat een woordspeling is op lieu als woord voor plaats en plek. Taal speelt mee in Blochers beeldend werk, maar de totale atmosfeer die ze creëert is altijd meer dan de optelsom van woord en beeld. Geheimzinnige vormen, die soms meer als rituele voorwerpen dan als sculpturen staan opgesteld, krijgen een metaforische functie en verwijzen zowel naar een koele en industriële wereld als naar een persoonlijk ingericht universum, dat alleen betekenisvol is voor hen die deel hebben aan haar beeldtaal. Al voelt de toeschouwer zich een voyeur in een andere cultuur, toch is het schijnbare hermetisme van Blocher benaderbaar. Voor De Appel koos Sylvie Blocher drie bestaande werken en maakte zij één nieuw werk.’ (‘Wat er plaatsvindt’, Nieuwsbrief De Appel, 3 (1988) 4.)