Nan Hoover "Travel in Light"

‘In het videowerk van Nan Hoover staat één aspect centraal: het bewust vertragen van de tijd. Gewoonlijk zijn wij zo geprogrammeerd dat we video- of televisiebeelden in snelle opeenvolging op ons afwillen zien komen en in een staat van hyperbewustzijn komen die, als het bepaalde werk ten einde is, ontlaadt in: 'Oh, dat was...' en dan volgt er een waardeoordeel. Onze ervaring is gebaseerd op spanning en ontspanning. Nan Hoover stelt een totaal andere opgave en brengt onze gezichts- en gehoorzintuigen in een uiterst vertraagd proces. Net als in een meditatie raken we verwijderd van ons normale gevoel voor tijd. Tijd is iets dat zich altijd in samenhang met een gebeurtenis aan ons voordoet. Het is daardoor een veranderlijke grootheid. Bij meditatie lijkt het soms of we heel kort in een onderwerp verzonken zijn geweest, maar in werkelijkheid blijkt er enorm veel tijd verstreken te zijn. Nan Hoover manipuleert een dergelijk gegeven. Ze laat 'andere' werelden opengaan waarin de perceptie niet gebonden is aan de normale begrenzingen. Dit principe heeft Nan Hoover zeer expliciet toegepast in haarvideo-installatie Travel in Light die bestaat uit drie zwarte torens met grootbeeld monitoren. Op de drie beeldschermen zien we gesuggereerde landschappen: een woestijn, bergen en een glooiend heuvelland in de ondergaande zon. In feite zijn deze landschappen gecreëerd door papieren vormen waarop langzaam bewegend licht schijnt. De kleuren ontstaan binnen de camera en de compositie. Nan Hoover: 'Ik wilde de impressie van een landschap geven: het landschap uit de herinnering, het soort landschap dat je ziet in dagdromen. 'Mensen die op een vliegtuig wachten zouden kracht kunnen verzamelen door beelden te zien waarmee men vaag herinnerd wordt aan landschappen die men ooit gezien heeft, waarnaar men misschien juist op weg is, of waar men op de één of andere manier een voorstelling van heeft. 'Het stimuleert ons voorstellingsvermogen en geeft rust en stilte voor een vlucht'. Ik denk dat vooral het vertragen van de ervaring van tijd de inkeer geeft die rustig maakt. Meer dan een schilderij of een object kan dit videowerk door de langzaam bewegende beelden het vermogen hebben de aandacht van de beschouwer voor langere tijd vastte houden en zelfs naar binnen te richten. Voor een 'wachtkamer' zijn dit kwaliteiten bij uitstek. Bovendien is de luchtreiziger gewend naar beeldschermen te kijken, want monitoren worden gebruikt om informatie over vluchten af te lezen en daardoor zullen de imaginaire landschappen op de monitoren van Hoovers installatie de aandacht trekken. Twaalf jaar heeft Nan Hoover met video en fotografie gewerkt. In 1957 had ze haar eerste solotentoonstelling met schilderijen en tekeningen. Hoover: ‘In 1974 werd het mij duidelijk dat video het nieuwe palet voor de kunstschilder is. Sindsdien heb ik altijd video benaderd met het oog van een schilder en zo heb ik gewerkt met kleur, compositie en tijd. Tot nu toe is mijn videowerk alleen in kunstinstellingen te zien geweest. Ik ben ervan overtuigd dat dit het juiste moment is om video in openbare situaties te plaatsen, dáár waar de omgeving, de functie van de ruimte, samenwerkt met het medium. De luchthaven Schiphol voldoet aan die eisen. Het werk neemt de kijker mee op een reis door het geheugen, naar een landschap dat achtergebleven is in onze herinnering, en het veroorzaakt een gevoel van tijdloosheid [bij] (i.p.v. ‘bij’ stond er ‘in’) de kijker. Mijn belangstelling voor video heeft zich gewijzigd, ik vind het nu opwindend in de gelegenheid te zijn een breed publiek te bereiken.’ De drie torens met monitoren moeten als sculpturale vormen in de ruimte staan. De videowerken kunnen op videodiscs overgeschreven worden om duurzaam te zijn en onafgebroken te kunnen spelen. In oktober presenteerde De Appel het ontwerp voor een video-installatie met de vertoning van de drie tapes, een publikatie en een mondelinge toelichting door Nan Hoover. Travel in Light is haar eerste productie die zich losmaakt van het kunstcircuit en een zo breed mogelijk publiek tegemoet treedt.’ (Louwrien Wijers, ‘Voor het vertrek. Travel in Light - Nan Hoover’, De Appel, 7 (1987) 1, p. 11.)