Jeffrey Shaw "The Narrative Landscape"

Stichting de Appel presenteert in samenwerking met het Holland Festival Jeffrey Shaw’s The Narrative Landscape, van 4 t/m 22 juni '85 in Aorta, Spuistraat 189, di t/m za van 13.00 tot 18.00 uur. The Narrative Landscape, met teksten van Dirk Groeneveld, is de volgende fase in een serie projecten onder de noemer Points of View waarvan Mickery de eerste twee fases steunde om na deze derde fase de volgende aflevering te gaan steunen binnen het kader van Theater maken aan Televisie voorbij. Het project wordt verwacht in seizoen ‘86/’87. 'The Narrative Landscape is een computercreatie die bedacht en ontwikkeld is om uiting te geven aan een nieuwe interactieve artistieke vorm. De toeschouwer krijgt de gelegenheid om door een geprepareerde digitale database van beeld en geluid te reizen en zo een persoonlijk décor te maken uit het proces van kijken en luisteren naar het werk. De installatie The Narrative Landscape bestaat uit computer hardware, een videoprojector die het digitale beeld projecteert op een groot wit scherm (3x4 m) op de vloer van de galerie, en een joystick waarmee elke toeschouwer geluid en beeld kan manipuleren. Zowel geluid als beeld zijn digitaal opgeslagen in de computer en de audio-visuele output wordt gestuurd met de joystick. De gesproken tekst en andere soundtracks zijn gekoppeld aan specifieke beelden, en in sommige gevallen alleen aan specifieke gebieden binnen een beeld. De joystick geeft op twee manieren beweging: in alle richtingen over het oppervlak van een beeld pannen, en zoomen, waardoor een uitgekozen deel van een beeld wordt vergroot of verkleind. Bij de uitersten van in- en uitzoomen maakt de joystick de overgang naar een nieuw beeld; een proces dat het idee vertegenwoordigt van ‘doorzoomen’ naar een beeld op een ander level (nl. boven of onder het vorige beeld). The Narrative Landscape bestaat uit 28 beelden die op de volgende manier gerangschikt zijn: het eerste beeld is gebaseerd op een satellietfoto van de aarde, met daaroverheen een astrologische kaart van de sterren die geconfigureerd zijn als Hebreeuwse letters. Dit beeld wordt door een raster van rode lijnen verdeeld in negen gebieden, en elk van deze gebieden wijst op de aanwezigheid van een audiovisueel ‘verhaal’ dat bereikt kan worden door op die plek door het aardebeeld te zoomen. Elk van de negen verhalen bestaat uit een groep van drie beelden die onder elkaar zijn gerangschikt. Die beelden kunnen ook bereikt worden door het proces van doorzoomen van het ene level naar het volgende. Door na het laagste level (het derde beeld) van een verhaal door te zoomen komt de toeschouwer terug bij het oorspronkelijke aardebeeld, op dezelfde plek waar hij het verliet. Vanaf dit punt kan de toeschouwer vervolgens naar een van de andere negen gebieden reizen en doorzoomen naar een andere groep van drie beelden die een verhaal vormen. De negen groepen van drie beelden zijn allemaal op de volgende manier gestructureerd: - het eerste en bovenste beeld vertegenwoordigt een plek - het heeft de schaal van een luchtfoto van een stad of een landschap; - het tweede en middelste beeld verwijst naar het lichaam; - het derde en onderste beeld is een symbolische constructie van de thema’s die in de eerste twee beelden van plek en lichaam worden uitgedrukt. Alle beelden in dit werk zijn gemaakt met een computer en digitaal gecodeerd. De handeling van het inzoomen op een beeld is daardoor ook een proces van het vergroten van de abstractie omdat de punten van het oorspronkelijke beeld steeds grotere kleurvlakken worden. De resulterende overgangen tussen verschillende niveaus van abstractie en representatie horen bij de belangrijkste vormaspecten van dit werk. Een andere consequentie is dat de toeschouwer een bijna oneindig aantal nieuwe beelden kan construeren uit de gegevens van de oorspronkelijke 28 beelden. Maar dat is niet om een ideologie van een fragmentaire werkelijkheid uit te drukken - op het punt waar de coherentie van een beeld is teruggebracht tot een paar grote blokken, doemt een nieuwe representatie op die daar de weerspiegeling en de uitbreiding van is, het geheel wordt daardoor herbevestigd. De teksten voor dit werk, geschreven door Dirk Groeneveld, zijn opgezet als negen aparte verhalen die betrekking hebben op de negen groepen beelden. Doordat alle verhalen digitaal zijn opgenomen op de computer is real-time interactieve toegang tot elk willekeurig gedeelte van de gesproken tekst mogelijk, zodat de feitelijke volgorde van woorden en zinnen verschillend gestructureerd is in relatie tot elk beeld. Dus per groep van drie beelden draagt het eerste beeld het betrokken verhaal zoals het is geschreven; het tweede beeld draagt geselecteerde woorden en zinnen uit dat verhaal, verbonden met woorden en zinnen uit andere verhalen; en in het derde beeld zijn de woorden en zinnen uit dat verhaal in omgekeerde volgorde te horen (van eind tot begin).’ (Jeffrey Shaw, ‘The Narrative Landscape’, De Appel, 5 (1985) 2, p.26)