Jenny Holzer / Stephen Prina / Mark Stahl / Christopher Williams

‘Het analyseren van structuren die onze dagelijkse ervaringen bepalen is niet een onderwerp dat specifiek is voor kunstenaars. Meestal zijn het wetenschappers of journalisten die deze taak vervullen. Als een beeldend kunstenaar een dergelijke thematiek kiest gaat het vooral om de perceptie van de visuele wereld, zelden om sociaal-politieke inhouden. Doet hij dat wel dan analyseert hij de museale situatie, het galeriecircuit, de receptie van kunst. Dat impliceert een stellingname ten opzichte van het functioneren van beeldende kunst en van visuele communicatie (in het algemeen). Toen de in New York woonachtige Nederlandse kunsthistorica Coosje van Bruggen met een voorstel kwam om een tentoonstelling te maken met een dergelijke strekking, hadden Het Gewad in Gent en De Appel in Amsterdam daar meteen belangstelling voor. Stephen Prina, Mark Stahl en Chris Williams, drie kunstenaars uit Los Angeles, worden hier samen met Jenny Holzer getoond, een kunstenares uit New York wier werk al eerder in Europa te zien was en met wie De Appel onlangs een project realiseerde via de Amsterdamse kabeltelevisie. De precieze samenhang tussen de vier kunstenaars komt naar voren in de persoonlijke visie van onze "gastconservator". Op deze plek kan worden volstaan met te wijzen op de voor veel hedendaagse Amerikaanse kunstenaars zo typerende nadruk op niet-expressieve schijnbaar objectieve vormen en technieken en het gebruik van reproduktie, vormen van presentatie en "display". In Europa wordt de laatste tijd met het begrip "mise-en-scène" gewerkt, maar met een dergelijk theatrale benadering heeft het idee "display" niets van doen. De analyse die hier wordt beoogd is de vergelijking van presentaties van kunst- en cultuuruitingen met advertising- en reclametechnieken. "Pre-existing imagery", bestaande beeldtalen en -codes zijn het materiaal waarmee wordt gewerkt, gezocht wordt naar de structuren erachter. Mark Stahl schrijft dat hij zijn foto's voor Car Crash niet wilde vergroten om niet dezelfde vervalsingen toe te passen als fotografen die persprijzen winnen. Stephen Prina analyseert in zijn werk systeem en maat binnen de presentatie en is zo op zoek naar meetbare maatstaven. Jenny Holzer houdt zich met haar teksten graag aan alfabetische of andere objectieve volgordes en ziet haar werk het liefst in openbare situaties geplaatst. Chris Williams richt zich direkt op de verkoopmethoden van de stad waar hij exposeert. De Appel is daarom dankbaar gebruik te mogen maken van tijdelijke expositieruimten zoals die op de Keizersgracht 431 bij Rob Klaasman en Pieter Kottman en van de lichtkrant en de etalages van de AKO op het Centraal Station. Het Gewad zal binnen de eigen ruimten het totaalconcept presenteren en laat werken zien die anders zijn dan die in Amsterdam qua vorm, maar vergelijkbaar in intentie. Bij wijze van reactie uit Nederland is gekozen voor een opdracht aan een drietal Amsterdamse beeldende kunstenaars (Barbara Bloom, Niek Kemps en Hans Koetsier) om een affiche te ontwerpen. Deze zijn tijdens de presentatie zichtbaar in de stad. Een forumdiscussie met de kunstenaars in Amsterdam zal het project verduidelijken naar een groter publiek.’ (Saskia Bos, ‘Inleiding’, Gewad / De Appel. Jenny Holzer / Stephen Prina / Mark Stahl / Christopher Williams, Amsterdam (De Appel) / Gent (Het Gewad vzw) 1984/1985, p. 2.)