Harrie de Kroon "Lezing"

'Ik had reeds eerder op tape opgenomen citaten, uit gesprekken tussen mij en vrienden achter elkaar gemonteerd. De lezing begon met het afspelen van deze band. Door het feit dat de struktuur van de lezing minimaal was, en dat ik mijn lijfelijke aanwezigheid niet manifest wilde maken, kwam ik in een onvoorspelbare situatie terecht. De vorm die zich zich ontwikkelde was een soort vorm die conversatie. Al mijn antwoorden voerde ik direkt terug op mijn ervaring met het maken van kunst. De gebeurtenis bleek op maat gesneden voor de toenemende nieuwsgierigheid van een deel van het publiek en mijzelf, naar het onderwerp 'Harrie de kroon geeft een lezing'. De lezing zou inzage moeten geven in mijn manier van werken. Zoals afgesproken gaven Josine van Droffelaar en Wies Smals enkele, mij onbekende impulsen tijdens de lezing, die ik probeerde te vervlechten met de situatie van het moment Ze bliezen op hondefluitjes, verspreidden grasgeur en richtten een filmspot op mij. Hun impulsen die aan het begin van de lezing vrij snel achter elkaar plaatsvonden riepen bij mij reakties op die ik sekundair verwerkte. Het fluitje joeg de enerqie één specifieke richting uit, het gras verspreidde deze tot in het immateriële en de filmspot bracht ze terug tot de werkelijkheid.' (Harrie de Kroon, ‘Statement, 23 mei 1981’, De Appel, 1 (1981) 1, p. 16.)