shift

De deelnemers aan het Curatorial Training Programme 1994-1995 stelden de tentoonstelling shift samen. shift was een tentoonstelling die een verandering wilde laten zien, niet radicaal of drastisch, maar terloops, bijna onopgemerkt; een poging van richting te veranderen, een andere weg in te slaan. Die verandering van presentatie was nodig, omdat beeldende kunst nieuwe verbindingen was aangegaan met de dagelijkse werkelijkheid, met alledaagse ervaringen, beelden en voorwerpen. De kunstenaars - veertien uit binnen- en buitenland - werden geselecteerd om hun onalledaagse materiaalgebruik, losse werkpresentatie en direkte aanspreking van het publiek. De beschouwer werd uitgenodigd deel te nemen en te verdwalen in het gebouw vol beelden, geluiden en geuren. De tentoonstellingsruimte was ongedefinieerd en kneedbaar opgevat - er was geen hiërarchie meer tussen boven, onder, voor en achter, tussen gang, zaal, trappenhuis en toilet. Tijdens de opening vonden drie activiteiten plaats. Zo stond Roman Signer op een houten kist. Een explosie volgde, de kist spatte uiteen. Ross Sinclair had een Studio Real Life De Appel binnengehaald. Hij werkte achter zijn computer, stond op, speelde op zijn gitaar, bracht odes aan andere werken en bedrukte T-shirts. Dit gaf in grote lijnen weer hoe Sinclair zijn dagen gedurende shift in De Appel zou doorbrengen. Evenals Sinclair zou Elin Wikström elke dag in De Appel vertoeven. In verschillende winkels in Amsterdam zou ze kleren kopen, die ze na verloop van tijd weer terugbracht. Op de avond van de opening - en gedurende de rest van de tentoonstellingsduur - zou ze zich verschillende keren verkleden en kijken in haar passpiegel. Wanneer bezoekers De Appel binnentraden zouden zij 'bedwelmd' worden door de geur en de werking van inhalatiezalf, die door Job Koelewijn op de deur was gesmeerd. De houding die uit dit werk sprak - 'fris', 'vitaal' en 'levendig' - was illustratief voor shift. Vervolgens werden vragen op de bezoekers afgevuurd via geluidsinstallaties van Jacqueline Donachie. Begroeten van mensen is soms heel bijzonder, spontaan en emotioneel, maar ook erg vaak een automatisme van iedere dag. Douglas Gordon gebruikte het kussen als begroeting van mensen als rode draad in zijn 'kissing piece'. Evenals de andere werken in shift, haalde ook Maria Lindberg het dagelijkse leven het instituut binnen. In haar tekeningen zijn alledaagse ervaringen frequent terug te vinden. Soms gebruikt ze puur tekst, zoals fragmenten van gesprekken die zij van mensen uit haar omgeving opving. Fabrice Hybert verkocht in zijn Hybertmarché verschillende produkten - petjes en tuingereedschap - in een marktkraam voor de deur van De Appel in de Nieuwe Spiegelstraat. Met deze onderneming wilde hij een positieve economische impuls geven aan het kunstpubliek. Mogelijk werd hierdoor een andere publieksgroep naar de kunstwereld getrokken. Pierre Huyghe maakte op drie locaties in Amsterdam foto's. Deze foto's werden afgebeeld op grote reclameborden - van 24 april tot 22 mei - die zich bevonden op de plaats waar de foto genomen was. Hiermee vestigde Huyghe aandacht op onopvallende straatscènes. Deze situatie fotografeerde hij opnieuw en toonde hij - halverwege de tentoonstellingsperiode - in shift, toen de reclameborden er niet meer stonden. (Gebaseerd op de uitnodiging en het persbericht van De Appel) Catalogus: shift, Amsterdam 1995. Jacqueline Donachie, Douglas Gordon, Gregory Green, Noritoshi Hirakawa, Pierre Huyghe, Fabrice Hybert, Job Koelewijn, Maria Lindberg, Rob Schröder, Roman Signer, Ross Sinclair, Rirkrit Tiravanija, Elin Wikström, Peter Zimmermann. Tekst: Els van den Berg, Jan Florizoone, Sjoukje van der Meulen, Asa Nacking, Pia Viewing, Jan Winkelmann. Engels. 210 pagina's: 19 kleur, 37 zwart-wit, 18.5 x 23 cm. Hardcover. Ontwerp: Joseph Plateau. ISBN 90 73501 22 9. UITVERKOCHT