Marie José Burki, Vong Phaophanit, Rosângela Rennó & Roy Villevoye

De tentoonstelling bracht vier kunstenaars samen die ieder op hun eigen manier de snelle consumptie van tekst en beeld becommentariëren. Het bestaande vocabulaire werd aangevuld met een beeldtaal die een vertraagde vorm van opnemen, lezen vereist. De tentoonstelling was niet thematisch of verhalend bedoeld. De heterogene achtergronden en de verschillende werkwijzen van de vier kunstenaars lieten dat ook niet toe. Raakvlakken waren er wel in de verschillende visies op het gebruik van taal. De codes van de gebruikte talen werden steeds 'getransplanteerd' naar een andere context of cultuur. Door de isolering van stukjes taal op een ongebruikelijke plek, ontstond een andere waarneming van in principe bekende gegevens. De verplaatsing en isolering was niet alleen bedoeld om de codes te esthetiseren: de oppervlakte werd gemanipuleerd met de bedoeling de inhoud een andere betekenis te geven. In de videoinstallaties van Marie José Burki spelen teksten, literatuur en waarneming een belangrijke rol. Teksten en beelden zijn zo gebruikt dat ze elkaar versterken of juist becommentariëren. Dieren, en met name vogels, zijn regelmatig de hoofdpersonen in haar video's. Dieren die op een verbaasde manier lijken te reageren op de wijze waarop ze door mensen zijn ingekaderd en gecategoriseerd. De in Laos geboren, in Frankrijk opgegroeide en nu in Engeland wonende kunstenaar Vong Phaophanit gebruikt de taal van zijn geboorteland, het Loatiaans, voor vele van zijn werken. Voor De Appel maakte hij een nieuwe installatie waarin in neon Laotiaanse tekens zijn verwerkt. Phaophanit vertraagt het intellectuele proces van het begrijpen door betekenissen te suggereren die op de grens van vorm en inhoud balanceren. Hij werkt met beelden en teksten die binnen de contekst waarin hij ze brengt een onbekend cultureel signaal geven zonder letterlijk als een boodschap begrepen te hoeven worden. Pas bij nadere beschouwing blijken de teksten die gebruikt zijn in de wandinscripties van Rosângela Rennó te zijn ontleend aan de werkelijkheid. Passages uit soms gruwelijke kranteberichten, deels vertaald of nog in het Portugees, in de wand aangebracht alsof het plechtige inscripties zijn. De in twee nep-deuren gevatte glasnegatieven van portretten zijn niet ogenblikkelijk herkenbaar en suggereren uitzichtloze situaties. Situaties zoals beschreven in de kranteberichten waaruit voor velen 'no way out' is. De dia-installatie die Roy Villevoye in De Appel toonde was letterlijk een zelfstandig werk èn een documentatie van vorige projecten. De T-shirts met gaten, waaromheen steeds een andere kleur huidschmink is aangebracht, zien we op de dia's gedragen door Papoea's, aan wie Villevoye ze tijdens zijn reis in 1992 had weggegeven. Schilderijen, die evenals de T-shirts kleur-staalkaarten lijken, worden in een heel precies bepaalde volgorde afgewisseld met de tijdens zijn reizen gemaakte dia's. De felle kleuren van de kleding van de gefotografeerde mensen gaan op die manier een dialoog aan met de schilderijen. Ieder project levert weer materiaal op voor het volgende, waarmee Villevoye zich steeds op de grenzen van culturen begeeft. (Gebaseerd op het persbericht van De Appel) Catalogi: Some thoughts on the work of Marie José Burki, Amsterdam 1995. Tekst: Luk Lambrecht. Nederlands & Engels. Incl. bio- & bibliografie. 16 pagina's: 5 zwart-wit, 19 x 20.8 cm. Softcover. Ontwerp: Irma Boom. ISBN 90 73501 24 5. UITVERKOCHT Vong Phaophanit, Amsterdam 1995. Tekst: Claire Oboussier. Nederlands & Engels. Biografie. 17 pagina's: 3 kleur, 1 zwart-wit, 19 x 21 cm. Softcover. Ontwerp: Irma Boom. ISBN 90 73501 26 1. € 5,-. Rosângela Rennó, Amsterdam 1995. Tekst: Jean Fisher, Wilma Sütö. Nederlands & Engels. Biografie. 16 pagina's: 1 kleur, 4 zwart-wit, 19 x 21 cm. Ontwerp: Irma Boom. ISBN 90 73501 25 3. € 5,-. Roy Villevoye, Amsterdam 1995. Tekst: Bert Steevensz. Nederlands & Engels. Biografie. 20 pagina's: 2 kleur, 3 zwart-wit, 19 x 21 cm. Softcover. Ontwerp: Irma Boom. ISBN 90 73501 23 7. UITVERKOCHT