I realise that the sweats are also inside me and I can see the whole landscape of my internal workings glisten with rage. There is always the intimation that I should pool these sensations in the hollows and maintain cover under some immutable surface.1

Back at the hospital the clicking and banging noise varies in volume and duration when the magnetic field alters. Inside the narrow tunnel of the MRI-machine, feelings of claustrophobia can occur. Tubed in, an advertisement for Unilever’s smoked pasture-raised pork sausage plays over my headphones. These are “prepared from the very best quality meat and wonderfully tender,” I cannot not hear.2

super feelings is een levende tentoonstelling die ademt, beweegt, trilt en groeit. De afgelopen vijf weken hebben kunstenaars Jota Mombaça, Paola Siri Renard, Thuy-Han Nguyen-Chi in samenwerking met multidisciplinaire makers het daglicht in de Aula blauw gekleurd, zandduinen verplaatst, mythen over de oceaan opgeduikeld, fossielen opgegraven en oceanen overgestoken. In de vierde en laatste episode van super feelings, Sanctuary Sites van kunstenaar Kate Cooper, dalen we af in het menselijk lichaam en verdiepen ons in de visualisatie ervan.

Cooper presenteert een multi-channel video werk op drie grote schermen vanaf het podium van de voormalige auditorium van de middelbare school. In het werk pulseren en gloeien röntgenfoto's van lichaamsdelen, terwijl de camera afdaalt in de computergegenereerde lichamen die Cooper gebruikt. Door middel van geluid, licht, beweging en variatie in schaal nodigt Cooper de kijker uit om onder de huid van het digitale lichaam te kruipen en onze eigen intieme lichaamsprocessen te voelen - hoe het lichaam ademt, zweet en borrelt - voorafgaand aan een ervaring van het lichaam die digitaal en klinisch wordt.

Door het beoogde pulserende effect in het werk wordt de techniek van het zogeheten 'stimmen' nagebootst: een repetitieve beweging, of een geluid dat door neurodivergente mensen wordt gebruikt als een middel tegen overprikkeling of als copingmechanisme. Cooper is geïnteresseerd in stimmen als een non-verbale vorm van communicatie en een ‘belichaamde vorm van verzet’ in een maatschappij die gedomineerd wordt door productie en uitputting.

‘Stimming is, essentially, a physical action that blocks sensory overload from your environment. I … started to think about what would happen if the video itself performed in the same way as a body, causing a type of defiance towards your environment, a strategic coping mechanism.'3

Op 27 oktober nodigt Cooper schrijver en curator Rahila Haque en kunstenaar Jort van der Laan uit om eigen teksten voor te dragen uit hun onderzoekspraktijk rond sociale, politieke en militaire connotaties van immuniteit, kwetsbaarheid, soevereiniteit en belichaamde praktijken. Deze performance is het resultaat van een lopende samenwerking tussen Cooper, Haque en Van der Laan, waarbij de videowerken worden gecombineerd met voorgedragen tekst en in interactie met het publiek.

Kate Cooper woont en werkt in Londen en Amsterdam. Recente is haar werk getoond op de 5th Aichi Triennial, Aichi (2022), Women and Change, Arken, Kopenhagen (2022), The New Museum Triennial, New York (2021) en Transposition, Sonje Art Center, Seoul (2021). Geselecteerde solotentoonstellingen zijn onder meer Symptom Machine, SCAD Museum of Art, Georgia; Screens Series: Kate Cooper, New Museum, New York (2020); Symptom Machine, Hayward Gallery, Londen (2019); en Sensory Primer, A Tale of a Tub, Rotterdam (2019). Cooper ontving de BEN Prize for Emerging Talent van B3 Biennial of the Moving Images in 2015 en de Schering Stiftung Art Award in 2014.