Emma Wolf-Haugh’s Domestic Optimism gaat over architectuur uit de 20e eeuw. Meer specifiek onderzoekt Wolf-Haugh het historische verhaal over het modernisme en de voortdurende invloed ervan – in relatie tot de veranderende normen binnen de sociale, culturele en economische evoluties van de postkoloniale westerse samenleving. Dit project staat hier als een totaalwerk; het niet zozeer een installatie, maar eerder een verzameling van werken dat zich focust op het leven en werk van de in Ierland geboren autodidactische modernistische architect Eileen Gray (1878-1976) wiens werk pas sinds kort meer zichtbaarheid en bekendheid geniet, maar wiens queer-zijn – in haar persoonlijke leven en in haar werk – nauwelijks werd herkend of begrepen.

Emma Wolf Haugh is geïnteresseerd in de vraag wat het betekent als dergelijke aspecten worden weggelaten uit een nalatenschap. Door nauwgezet onderzoek, een spel tussen feit en fictie, en een flinke dosis ironie wordt hier een alternatief geboden. Sculpturen, grootschalige vinylprints, activistische zines, textielschermen en de aangenaam bandeloze film 'Domestic Optimism, Act One: Modernism – A Lesbian Love Story' komen allemaal samen om een ​​alternatief te bieden voor het patriarchale verhaal over het modernisme dat sinds haar begintijd is verteld. Daarmee onthult Wolf-Haugh complexe maar ook fascinerende inzichten over identiteitspolitiek, universaliteit, fascisme, individualisme en collectiviteit in de modernistische periode, en haar erfgenamen van nu.

Het brute laat-modernistische gebouw van de Appel in Nieuw-West is bij uitstek een geschikte locatie. Deze locatie; de architectonische opzet, historische relevantie als school, huidige functie als anti-kraak broedplaats, en toekomst als baken van een nieuw stadscentrum, draagt een belangrijk thema uit Domestic Optimism in zich: de snelle gentrificatie van een grote stad, en de sociale dilemma’s en precariteit die een dergelijke transformatie met zich meebrengt.

Wolf-Haugh stelt een dekoloniale, queer- en working class lezing voor van architectuur, meubilair en modernistische esthetiek, en in het bijzonder met het werk van Gray als uitgangspunt. Door het gebruik van methoden die steeds opnieuw de normativiteit bevragen van de mannelijke modernistische canon en de experimentele vormen die worden geassocieerd met modernisme, legt Wolf-Haugh de nadruk op het belang van solidariteit, vriendschap, en de transformatieve mogelijkheden van collectief werk bij de ontwikkeling van nieuwe vormen van sociale en ruimtelijke cohesie. Koloniale esthetiek, juridische processen vanwege obsceniteit, masculiene hysterie, seksulogie, de productie en verdoezeling van de lesbienne in de moderniteit, en het ineenvallen van naoorlogse sociale woonprojecten: het komt allemaal voorbij in Domestic Optimism.

Dit werk is mede-geproduceerd door The Grazer Kunstverein, gecureerd door Kate Strain, en The Project Arts Centre, gecureerd door Lívia Páldi.

Onze dank gaat uit naar Culture Ireland voor het mede mogelijk maken van dit project.

Emma Wolf-Haugh is beeldend kunstenaar en educator, en woont en werkt in Dublin en Berlijn. Hen brengt verschillende kunstdisciplines samen, te weten installaties, performance, textiel, maar ook print en workshoptechnieken in samenwerkingsverband. Wolf-Haugh is geïnteresseerd in de heroriëntatie van culturele narratieven, waarbij hen vanuit een queer/feministisch uitgangspunt bevraagt welke perspectieven er missen. Hun praktijk stoelt op eerdere werkervaring in theaters en DIY clubs, beiden plekken die tijdelijk als zodanig ontstaan. Het podium en de dansvloer of darkroom zijn ontworpen om de aandacht te sturen via een set aan esthetische praktijken, inclusief de manipulatie van audio/beeld, beweegbare, harde/zachte bouwstijlen, tijdelijkheid en het performatieve lichaam. Dit heeft geleid tot een voortdurend engagement met de esthetiek van clubcultuur, net als vragen rond de politiek van ruimtelijkheid, en de incorporatie van theatraliteit als middel tot statements maken.

Emma Wolf-Haugh is mede-oprichter van het artistieke collectief 'The Many Headed Hyra' samen met Suza Husse, de artistiek directeur van District Berlin.