Sinds vijf jaar heeft de Appel opnieuw een merkwaardig thuis, namelijk Broedplaats Lely – een brutalistisch gebouw in een diffuse hoek van de stad, waar de geaccelereerde effecten van de gentrificatie van de omgeving duidelijk zichtbaar zijn.

De Appel maakt als instelling deel uit van deze doorlopende tijdelijkheid. En nu de periode van deze ‘tijdelijke’ situatie steeds korter beloofd te worden, wordt het tijd om het te hebben over de precairiteit die hiermee gepaard gaat. Om vanuit een onzekere situatie tegemoet te komen aan steeds meer eisen, bijvoorbeeld het creëren van sterkere banden met het publiek om hen mee te kunnen nemen in een lange termijn programma is daarom vaak een uitdaging.

Deze situatie is niet vreemd in de kunstensector, maar lijkt steeds omvangrijker te worden en daarom is dit het moment om hierover te spreken. Het is tijd om te praten over de verantwoordelijkheden van een steeds verder terugtrekkende (gemeentelijke en landelijke) overheid ten opzichte van het mogelijk maken van kunst binnen steden zoals Amsterdam.

Aan de ene kant wordt de tijdelijkheid en het aanpassingsvermogen besproken als een kracht – misschien wel een bevestiging van een verouderd concept van ‘avant garde’. Maar aan de andere kant legt het een structureel probleem bloot voor kunstpodia van een schaal zoals de Appel, in de zin dat zij simpelweg op steeds minder ruimte, begrip en steun kunnen rekenen. Infrastructuren zijn aan het liberaliseren, en daardoor wijzigen geldstromen naar de kunsten en haar podia, en wordt steeds vaker de vraag gesteld hoe kunstpodia binnen deze verandering zich aan moeten passen, of juist niet.

Daaromheen rijzen ook urgente vragen zoals: wat betekent de verlenging van stelsel voor vernieuwing, en welke kansen zijn er voor kunstpodia buiten de Basis Infrastructuur (Bis)? Hoe kan er echt worden geïnvesteerd in banden met het publiek en het weefsel van de stad wanneer alles zo precaire blijft? Of wat betekent duurzaam bouwen aan een divers personeelsbestand, als lonen zo laag moeten blijven om aan zoveel verwachtingen te kunnen voldoen? Het zorgt ervoor dat van kunstpodia enerzijds wordt verlangt dat zij zichtbaar zijn, met een sterk inhoudelijk programma, maar feitelijk worden uitgekleed wanneer zij zijn overgeleverd aan lokaal of nationaal beleid.

Ann Demeester, de voormalige directeur van de Appel, zal op 24 juni 2022 met de deelnemers het gesprek aangaan over de verschillende verwachtingen en om verbanden opnieuw openlijk uit te spreken en te bediscussiëren. De voertaal is Nederlands. Het is niet nodig om je vooraf aan te melden, iedereen is van harte welkom. Na het inhoudelijke gedeelte van de avond verzorgt de KolenkitKas voor wie dat wil in een maaltijd (kosten: € 12,50,-).

17:00 – Inloop

17:30 tot 19:00 – Rondetafelgesprek

19:00 tot 23:30 – Borrel

Araf Ahmadali, directeur Kunst en Cultuur bij de gemeente Amsterdam

Marjo van Schaik, creative producer, strategisch adviseur en onderzoeker

Eelco van der Lingen, directeur van het Mondriaan Fonds

Heske ten Cate, artistiek directeur van Nest, centrum voor hedendaagse kunst in Den Haag

Barbara Visser, kunstenaar en documentairemaker

Valentijn Byvanck, directeur Marres en vice-voorzitter van het bestuur van De Zaak Nu

Paula Lambeck, directeur van Kunstpunt Groningen en bestuurslid van De Zaak Nu

Josien Pieterse, oprichter en directeur van Framer Framed