Peter Weibel "Skulpturale Identität, Vers und Vernunft & tentoonstelling"

24 maart: performance Skulpturale Identität 'Aangezien de klassieke beeldmaterialen dood zijn, gebruikt de kunstenaar zichzelf door middel van verbale aanwijzingen via de telefoon, modelleert het publiek de kunstenaar tot sculptuur. Maar de klassieke functie van de afbeelding, het homologe (gelijkenis van de overdracht) is ook dood. Daarom worden de instructies van het publiek op een niet-homologe, niet-identieke manier opgevolgd, nl. de kunstenaar bevindt zich buiten de performanceruimte, hij is alleen aanwezig wanneer de telefoon gaat, neemt dan op en negeert vervolgens de aanwijzingen. Op deze wijze ontstaat er een homologe afbeelding tussen het publiek en de kunstenaar: mijn appèl aan het publiek om te bellen, het telefoongesprek en het feit dat ik opneem. Visueel kwam dit proces tot uitdrukking d.m.v. een gipsen hand (een klassiek overblijfsel) die ik gedurende de voorstelling in mijn hand hield. Eén deelnemer heeft inderdaad deze identiteitskloof herkend die tussen zijn wens om te bellen en mijn wens om de hoorn van de haak te nemen, lag. Hij heeft verscheidene keren getelefoneerd en legde de hoorn neer zodra ik opnam. Dit was de enige aanwijzing van het publiek, betreffende mijn gedrag, die in de context van het kunstwerk onontkoombaar was. De andere telefoongesprekken waren audio input (de fantasie) voor de niet-homologe sculpturale identiteit die behalve de elektrisch versterkte gesprekken (versterker, luidspreker) uit de volgende elementen bestond: een bandrecorder die de gesprekken opnam; de op de muur geschreven tekst: 'de plaats van het lichaam is de leegte'; aan drie muren (het publiek was de vierde muur) hingen drie met klei besmeerde spiegels; het klassieke beeld- en modelmateriaal, nl. de klei en spiegel, worden over elkaar gebruikt en verliezen daardoor hun afbeeldingsfunctie (worden niet homoloog). In het centrum van de ruimte lag op een krant een vierkant blok klei waarop waterdruppels vielen uit een aardewerken kom. Dit proces was op een videomonitor zichtbaar. Daardoor wordt een parallel geschapen tussen het binnendruppelen van de berichten door de telefoons en het neerdruppelende water: tijdsverloop. De langzame en gestadige vorming van het materiaal correspondeert met een langzame, gestadige vorming van het bewustzijn. Moderne materialen zoals krant en telefoon bepalen in onze tijd het denken en bewustzijn van de mensen. De mensen zelf zijn het 'werkelijke' materiaal van de niet-homologe 'sculpturale identiteit'; de voortdurende bewustzijnsvorming door de massamedia is tegenwoordig de 'werkelijke' sculptuur en is gebouwd op non-identiteit of een schijnidentiteit van mensen.' (Peter Weibel, persbericht De Appel, maart 1978.) 25 maart t/m 5 april: installatie 'De dag na de voorstelling werd de bandrecorder in de tentoonstellingsruimte geplaatst; men hoorde heel luid de stemmen van de mensen die aanwijzingen gaven. De met klei besmeerde spiegels lagen nu horizontaal op de vloer, de druppels water vielen op het blok klei. Behalve de videomonitor en de aanwezigheid van de kunstenaar zag de installatie er hetzelfde uit als tijdens de performance. De bezoekers van de tentoonstelling hoorden nu de instructies via de bandrecorder; zij werden geconfronteerd met de eigen aanwijzingen, met het eigen beeld en zienswijze. Het publiek bespiegelde zich in de kunstenaar en in het eigen beeld.' (Peter Weibel, persbericht De Appel, maart 1978.) 25 maart: videoperformance Vers und Vernunft: 'Een videoperformance over het thema poëzie en politiek, waar de logica van de terreur als de retoriek van de poëzie getoond wordt: de klankstroom, de klanknabootsende woorden, het vers, de liefde tot de objecten, de angst, de weerspiegeling in het ik.' (Uitnodiging De Appel, maart 1978.)