Poëzie ons beleid

Beste Allemaal,

We bedoelen hiermee Iedereen die bijdraagt in aanwezigheid, aandacht, creatieve energie, kritiek en elke kleine en grote geldbijdrage aan het culturele aanbod van de Appel - we schrijven je in grote dankbaarheid. Jullie houden ons ten allen tijde gefocust en sterk. Recent kregen we te maken met een verwarrende situatie: een zeer positieve beoordeling van de plannen van onze instelling door de Raad voor Cultuur, die toch leidde tot een negatief advies voor cruciale financiële steun via de nationale BIS-structuur. We reflecteren momenteel op de systemische oorzaken van deze tegenstrijdigheid, maken plannen met bondgenoten die werken om de financieringsstructuren met inventiviteit te transformeren, en we nemen ook een pauze om het positieve advies van de Amsterdamse Kunstraad voor ons voorstel om bij te dragen aan een leefbare stad, te vieren. We zijn verheugd te kunnen melden dat de Amsterdamse Kunstraad adviseert de Appel jaarlijks met 460.000 te ondersteunen. We zijn net zo dankbaar voor deze stadssteun als voor de stichtingen en individuen die ons onlangs geluk hebben gebracht via:

- Onze succesvolle crowdfundingcampagne van 2019 om de iconische Aula van Broedplaats Lely voor te bereiden op een grote opdracht aan kunstenaar Patricia Kaersenhout.
- Onze trofee voor beste Museumnacht-presentatie van 2019 uitgereikt door een groep van 36 jonge Amsterdammers, die de verschillende institutionele locaties hebben bezocht.
- Een van de topprijzen voor visionaire sociale initiatieven die werden toegekend dankzij stemming via het ING-initiatief 'Help Nederland vooruit' - opnieuw excelleerde ons onderwijsprogramma onder leiding van David Smeulders met Sound Gestures.

Met deze stemmen van vertrouwen bouwen we aan een veerkrachtige economie. Hierbij wordt ook gewerkt aan het versterken van de bredere beeldende kunstsector via organisaties als MOKER en De Zaak Nu, die pleiten voor een meer diverse culturele ecologie en meer posities in de basisinfrastructuursubsidie. De roep tot een dieper inzicht in de blijvende systemische impact van koloniale erfenissen wijst op de schade die wordt aangericht door monopolies en alle brute concentraties van rijkdom. Deze monoculturen creëren echokamers vol lege retoriek en verstikken de poëtische rijkdom van kunst. De kernmissie van De Appel blijft: tijd en ruimte maken voor kunstenaars en bondgenoten om cruciale vragen te stellen. Allemaal meervoudig.

Hendrik Folkerts (ooit en altijd een Amsterdammer, nu Dittmer Curator Moderne en Hedendaagse Kunst aan het Art Institute of Chicago) merkt op: Ik heb altijd geloofd in kunstinstellingen en organisaties die functioneren als een thuis voor kunstenaars. Nu kan dit huis een paleis, een herenhuis, een flat, een appartement of een kleine studio zijn - het maakt eigenlijk niet uit, terwijl kunstenaars de weg wijzen naar ideeën, vormen, manieren van samenzijn, bewegingen, woorden, waardoor we de wereld opnieuw zien. De Appel arts centre in Amsterdam is zo'n thuis.


Kunstenaar Patricia Kaersenhout schrijft het volgende: Vorig jaar had ik de eer om mijn solotentoonstelling Guess who’s coming to dinner too?in de Appel te mogen vertonen. Zowel de opening als de media aandacht was overweldigend, wat natuurlijk fantastisch is. Maar wat voor mij het allergrootste succes van het hele project was, is het teamwerk met de Appel. Ik heb nog nooit met een groep mensen gewerkt die zo respectvol, zo liefdevol met elkaar en met mij als kunstenaar zijn omgegaan. En de Appel is wat mij betreft met vlag en wimpel geslaagd als meest inclusieve, eerlijke, kwetsbare, niet-hiërarchische en open instelling, waar ik mij als kunstenaar in een warm bad waande. Werken met een team wat niet denkt in problemen maar in oplossingen geeft alles een enorme meerwaarde.

We investeren alles wat we ontvangen in het creëren van een echte comfortzone waar kunstenaars hun beste werk kunnen maken én openbaar kunnen maken. Waar iedereen die deel uitmaakt van onze instelling (van kernteam tot projectmakers en deelnemers aan het curatorenprogramma) kan leren, in en met alle zintuigen. Waar het bredere publiek onderdak kan vinden, ontspannen, reflecteren, voelen en dromen. Dit is geen luxe. Het is de basis. Zoals Audre Lorde insisteerde: Het moet in onze poëzie en dromen zijn dat we de vorm gaan formuleren van een toekomst die nog niet is geweest. We houden vol. We plannen. En we vragen:

Hoe bewegen we het beleid richting poëzie?

Met liefde en respect,
Monika Szewczyk, namens het Team van de Appel